RIP Roland S. Howard

Ze vallen als vliegen.

Read Full Post »

Château fermé

Ik heb tijdens de voorbije vier dagen een halve dag doorgebracht bij mijn ouders, een halve dag bij mijn schoonouders en een halve dag in Plopsaland (Kaatje, Kamiel en Victor gezien!).

Het had allemaal erger kunnen aflopen, maar laten we afspreken dat u mij de komende dagen niet vraagt om buiten te komen (tenzij daar een vergoeding tegenover staat van 100 euro/uur of zo) en niet aan de deur komt bellen. Dank.

Het goede nieuws is dat de facteur vanmorgen onderstaande LP is komen afgeven. Het jaar zal in stijl afgesloten worden.

NP: Johnny Cash – American V: A Hundred Highways

Read Full Post »

De beste films van 2009 (2)

Het eindejaarslijstje ondergaat op de valreep nog een kleine wijziging.  Komt de Top 5 binnengevallen:

Hunger (Steve McQueen, 2008)

NP: Sonore – Call Before You Dig

Read Full Post »

RIP Vic Chesnutt

Ik heb er een vijftal platen van. Niet meteen een artiest die ik altijd volgde, maar ik heb er nooit aan getwijfeld dat het een echte was.

Deze Kerstdag zal gedomineerd worden door favoriet About To Choke (1996)

Read Full Post »

De beste boeken van 2009

Zoals bij de films: het beste wat ik las in 2009, er waren redelijk wat oudere dingen bij. De teller staat momenteel op 111, dat is een stuk of tien meer dan vorig jaar deze tijd. Bij die 111: twintig misdaadromans, zeven kortverhalenbundels, twaalf jeudgboeken, drie boeken over muziek, tweeëntwintig boeken van niet-Engelstalige auteurs. In de Top 25 vijf stuks die dit jaar verschenen. Boeken die ik eerder las (zoals de bundels van Raymond Carver) kwamen niet in aanmerking. Cormac McCarthy haalde de lijst twee keer, Ian McEwan drie keer. #1 is een van de beste 3-4 boeken die ik ooit las, #2 was nog beter dan ik gehoopt had. Here goes:

1. Cormac McCarthy – The Road (2006)
2. James Ellroy – Blood’s A Rover (2009)
3. David Simon – Homicide: A Year On The Killing Streets (1991)
4. Hubert Selby Jr. – The Room (1971)
5. Patrick Ness – The Ask & The Answer (2009)
6. Michael Connelly – The Poet (1996)
7. Cormac McCarthy – No Country For Old Men (2005)
8. Willy Vlautin – Northline (2008)
9. Ian McEwan – The Innocent (1990)
10. Jan Van Loy – Alfa Amerika (2005)
11. Richard Price – Lush Life (2008)
12. John Banville – The Sea (2005)
13. Paul Auster – Invisible (2009)
14. A.F.Th. van der Heijden – Doodverf (2009)
15. Mark Oliver Everett – Things The Grandchildren Should Know (2007)
16. Elvis Peeters – Wij (2009)
17. Shirley Collins – America Over The Water (2004)
18. Patrick Ness – The Knife Of Never Letting Go (2008)
19. Shalom Auslander – Foreskin’s Lament: A Memoir (2007)
20. Ethan Hawke – Ash Wednesday (2002)
21. Ian McEwan – The Comfort Of Strangers (1981)
22. Peter Robinson – Aftermath (2001)
23. Ian McEwan – The Daydreamer (1994)
24. Tom Lanoye – Het goddelijke monster (2007)
25. Tobias Wolff – Old School (2003)

Waar ik het meest naar uitkijk in 2010? Monsters Of Men, het derde en laatste deel van de Chaos Walking-trilogie van Patrick Ness (zie #5 en #18).

Read Full Post »

De beste films van 2009

Opnieuw niet in de filmzalen geweest dit jaar. Intussen al voor het derde of vierde jaar op rij. Jaja, ik weet het. Verschoning, etc. Zelfde spelregels als de vorige keer: dit draait hier dus niet om films die uitgebracht werden in 2009, maar films die ik zag in 2009. Daarenboven tellen films die ik eerder zag niet mee. Anders zou een film als The Conversation of Rear Window elk jaar in die Top 5 staan te draaien. In totaal een kleine 180 films gezien dit jaar, wat net iets lager ligt dan het gemiddelde van de voorbije jaren, denk ik. Maar geen geaarzel, dit is het beste dat ik dit jaar zag:

1. Grizzly Man (Werner Herzog, 2005)
2. There Will Be Blood (Paul Thomas Anderson, 2007)
3. Entre Les Murs (Laurent Cantet, 2008)
4. Chungking Express (Wong Kar-Wai, 1994)
5. Before The Devil Knows You’re Dead (Sydney Lumet, 2007)
6. Deliver Us From Evil (Amy Berg, 2006)
7. Anvil! The Story Of Anvil (Sacha Gervasi, 2008)
8. 10 Rillington Place (Richard Fleischer, 1971)
9. When The Levees Broke: A Requiem In Four Acts (Spike Lee, 2006)
10. Het Nieuwe Rijksmuseum (Oeke Hoogendijk, 2008)
11. Los Muertos (Lisandro Alonso, 2004)
12. The Wrestler (Darren Aronofsky, 2008)
13. The Ladykillers (Alexander Mackendrick, 1955)
14. Caché (Michel Haneke, 2005)
15. Zodiac (David Fincher; 2007)
16. The Trials Of Darryl Hunt (Ricki Stern & Anne Sundberg, 2006)
17. London To Brighton (Paul Andrew Williams, 2006)
18. Kes (Ken Loach, 1971)
19. [Rec] (Jaume Balaguero, 2007)
20. Wallace & Gromit in ‘A Matter Of Loaf And Death’ (Nick Park, 2008)

Zes documentaires, waarvan vijf in de Top 10. Duidelijk een zwak voor het genre. Vijf niet-Engelstalige films. De wereldcinema zal het me niet in dank afnemen.

NP: Elvis Costello & The Attractions – Get Happy!

Read Full Post »

Film-o-rama (19)

• Blindness (Fernando Mereilles, 2008). Van de regisseur van The Constant Gardener en Cidade de Deus en gebaseerd op de in kringen van cultuurliefhebbers geliefde roman van Saramago. Geweldige invalshoek (op een dag wordt iedereen blind, op één persoon na) die eigenlijk een betere film verdiende. Mereilles gaat vrij compromisloos te werk en introduceert enkele markante stilistische elementen (visueel ziet het er allemaal erg grauw en confronterend uit), maar om een of andere reden is het allemaal net te zelfbewust en weinig meeslepend om echt indruk te maken. (***)
• The Bourne Ultimatum (Paul Greengrass, 2007). Nog maar eens gekeken en eigenlijk toch wel onder de indruk van de hyperkinetische vaart en look van de film. Het verhaal heeft weinig om het lijf, maar het is met zo veel schwung in beeld gebracht, met zo weinig overtollig vet, dat het een bijzonder fijne achtbaanrit is. (****)
• Prison Break: The Final Break (Brad Turner & Kevin Hooks, 2009). Ooit beginnen kijken naar de eerste reeks van Prison Break (die best het bekijken waard was), en daarna steeds blijven staren en vastgesteld dat elk seizoen een afkooksel was van het vorige, met een eindloos gerekt vierde seizoen als dieptepunt. The Final Break is de stinkende, cynische kers op de taart, een dubbelaflevering die het zootje nog een laatste keer uitmelkt. Droogmelkt. Doodmelkt. Flauwe, overbodige TV-rommel. (*)
• Manufacturing Dissent (Debbie Melnyck & Rick Caine, 2007). Documentaire die hard z’n best doet om Michael Moore in z’n hemd te zetten en daar nu en dan ook vrij goed in slaagt. Het wil de verdiensten van Moore (en die heeft hij, als cineast en als politiek agitator) niet op de helling stellen, maar wel enkele kanttekeningen maken bij ’s mans methodes. Dat die niet zo koosjer zijn, is algemeen bekend, al is het boeiend om te horen dat het een pak verder gaat dan de klassieke truken van de foor en slagen onder de gordel. De man heeft er geen probleem mee om feiten achter te houden, de waarheid te manipuleren en zelfs geweld aan te doen. Een paar concrete gevallen worden aangehaald en het wordt zelfs erg genant als voormalige vrienden, medewerkers en werkgevers (o.a. Ralph Nader) hun boekje open doen en collega-filmmakers hun zegje mogen doen over ’s mans bulderende olifantenaanpak. Weinig ophefmakend, maar het plaatst het hele boeltje wel in perspectief. Leukst van al: de filmploeg probeert koppig om een gesprek geregeld te krijgen met de filmmaker, maar vangt keer op keer bot, net zoals dat (zogezegd) het geval was toen Moore op audiëntie wilde komen bij General Motors-topman Roger Smith (wat leidde tot Roger & Me). (***1/2)
• Roger & Me (Michael Moore, 1989). Debuut van de documentairemaker en de eerste keer dat hij zijn aanpak van onderzoeksjournalistiek en egodocument op het publiek los liet. Biedt meteen al die bekende combinatie van feiten(vervorming) en humor aan. De verontwaardiging is erg overtuigend, de film zit eg goed in elkaar (en is samen met Bowling For Columbine het beste wat ik zag van Moore) en weet anderhalf uur lang te boeien. Wordt nog een pak interessanter in combinatie met Manufacturing Dissent. (****)
• I Spit On Your Grave (Meir Zarchi, 1978). Ophefmakende cultfilm die al voor de kar van de meest uiteenlopende belangengroepen gespannen werd. De ene beweert dat het zowat de meest nihilistische en vrouwonvriendelijke film aller tijden is, de ander betrekt het bij een feministisch discours door aan te tonen dat het een reflectie is over geweld en de strijd der seksen. Wat er ook van zij, het is een verhaal dat bijblijft: een schrijfster trekt naar den buiten en wordt er uitgebreid verkracht door vier kerels, waarvan er een mentaal gehandicapt is. Ze laat het er niet bij en neemt wraak door de vier op uiterst brutale manier af te maken. De verkrachtingsscène is onwaarschijnlijk lang (in totaal waarschijnlijk meer dan twintig minuten), maar het langzame tempo geldt voor de hele film. Ik weiger echter te geloven dat er een artistiek statement mee gemaakt moest worden. Het acteerwerk, het camerawerk, het verhaal, het is alemaal zo klungelig uitgevoerd dat je naar walgelijk slecht, verdorven dorpstheater kijkt. Zelfs de geluidsband ontsnapt niet aan het amateurisme. De film is zo slecht dat het zelfs niet in je opkomt om het intrigerend te vinden, laat staan grappig. Ongewtijfeld het slechtste dat ik zag sinds de remake van The Dukes Of Hazzard, en was me dat verdomme een schijtfilm. (0)
• Hancock (Peter Berg, 2008). Will Smith in een vehikel over een superheld met problemen. Lijkt aanvankelijk nog veelbelovend door de aparte invalshoek, maar krijgt dan opeens een vreemde wending waarna de film eigenlijk gewoon… uitdooft zonder al te veel poeha. Een gemiste kans. (**1/2)
• Vinyan (Fabrice Du Welz, 2008). Het begin is zo goed dat je verwacht met een klassieker geconfronteerd te worden. Zo’n vaart loopt het echter niet. Du Welz en z’n team hebben duidelijk bakken talent, sommige scènes blijven echt wel even hangen, maar het mist, ondanks het grotere budget en de bekendere namen (o.a Emmanuelle Beart), de knullige charme van Calvaire. Laat die man z’n gang gaan met een knalscenario en hij maakt de beste Belgische film van zijn tijd (na Dossier K., welteverstaan). (***)
• The Devil’s Chair (Adam Mason, 2006). Naar verluidt een kleine klassieker in het horrorgenre. Groot Clive Barker-gehalte en een paar spectaculaire special effects, maar net even veel tenenkrullende onzin en een pseudo-metasfeertje dat danig op de zenuwen werkt. Gelukkig niet te lang. (**)
• Deception (Marcel Langenegger, 2008). Met Ewan McGregor en Hugh Jackman. Thriller. Zo saai en voorspelbaar dat ik eigenlijk al vergeten ben waar het over gaat. (*1/2)
• The Pixar Story (Leslie Iwerks, 2007). Begint veelbelovend, met de lange aanloop naar het succesverhaal, en de jaren van investeringen en tegenkantingen uit conservatieve hoek. Boeiend om te zien hoe artistieke creativiteit en wetenschap hand in hand gingen en zorgden voor een revolutie in animatieland. Zodra de maker bij het eerste succes (Toy Story) beland is wordt het echter allemaal afgehaspeld aan een veel te hoog tempo met als boodschap “de ene klassieker volgde op de andere”. Kan misschien wel waar zijn, maar het wij-genieën-onder-elkaar-sfeertje wordt plots wel erg vervelend. (***)
• Little Britain, Season 2. Haalt net niet het niveau van dat eerste seizoen, maar is toch een stuk beter dan velen beweren. Het extra materiaal van de DVD (vooral making of-stuff) is ook de moeite. (****)
• 24, Season 7. Mja, zie Prison Break. Begon best goed, wist een paar seizoenen lang te boeien en ging vervolgens z’n houdbaarheidsdatum overschrijden. Je kan de wereld niet blijven redden en verwachten dat je steeds opnieuw applaus krijgt. Zelfs niet als je Jack Bauer heet. (**1/2)
• Hung, Season 1. Uit de HBO-stal. Opnieuw een prima invalshoek (gescheiden vader is well hung en besluit om wat extra cash binnen te rijven door zich te prostitueren), en best wel een geinige komische serie die net wat verder gaat dan de gemiddelde Amerikaanse sitcom. Veel gevloek, veel “whoah, that’s a HUGE dick”, redelijk wat blote borsten. ’t Is geen Weeds, maar ’t is beter dan die irritante Friends- of Sex In The City-herhalingen. (***1/2)
• Katarakt (Jan Matthijs & Stef Desmyter, 2007). Voortrekker van de Haspengouw-franchise en de beste partner die Vlaanderen Vakantieland zich kon wensen. Dat haspengouw-is-het-paradijs-op-aarde-sfeertje wordt net wat te sterk aangedikt met al die aanzwellende muziek en sierlijk  over het glooiende landschap vol fruitboompjes glijdende shots en het is allemaal wat braafjes en voorspelbaar (sommige onthullingen konden we 9 afleveringen op voorhand voorspellen – niet zo goed als je er maar 13 te bekijken hebt), maar ik vond het lang niet zo slecht als verwacht/meegedeeld door sommigen. De eerste helft van het seizoen moddert soms wat aan, en dan zit je je vooral te ergeren aan zowat alle personages (er wordt echt geen moeite gespaard om duidelijk te maken wie voor wat staat), maar de tweede helft is beter, krijgt een bruuske wending en vanaf dan gaat het er wat kleurrijker aan toe. Hier en daar werd wat gemord door het gebrek aan Limburgse accenten, maar een mens moet er niet aan denken wat dàt opgeleverd zou hebben. (***)
• Momenteel nog steeds aan het kijken naar Mad Men (seizoen 3), een serie die mee kan met de allerbeste films, en het derde seizoen van Little Britain.

Morgen: de beste films die ik zag in 2009.

NP: William Parker Quartet – Sound Unity

Read Full Post »

De beste concerten van 2009

Er staan geen concerten meer op het programma voor dit jaar (en gisteren noodgedwongen nog een aparte afsluiter aan me voorbij moeten laten gaan), dus ik kan al uitpakken met wat ik de moeite vond. 2009 was vooral het jaar waarin ik terug m’n weg naar de concertzalen vond na een rustig concertjaar (2007) en een op sterven na dood concertjaar (2008, dat gelukkig wel enkele uitschieters kende). Onderstaande zou ik alleszins opnieuw willen beleven. Al zal ik er vast ook een paar vergeten. Per groepje namen is de volgorde soms wat willekeurig. Andere opmerkingen: ik heb de grote zalen en festivals gemeden en als ik het zo bij elkaar zie staan was het precies wel het jaar van het lawaai en de free jazz, en dan vooral de combinatie ervan. Het Sonic City festival in Kortrijk was een schot in de roos, met drie concerten in m’n Top 10 en 2 in de Top 4. Idem voor Oxbow. Mats Gustafsson is de man van het jaar met 2 performances in de Top 4. Als 2010 half zo goed wordt ben ik een tevreden mens. Klikken voor wie wat meer wil lezen.

XXXXX
Oxbow (Magasin 4, Brussel)
Small Silence (Sonic city, Kortrijk)
Mats Gustafsson, Barry Guy & Raymond Strid (KC België, Hasselt)
Action Beat (Sonic City, Kortrijk)

XXXX1/2
Oxbow (4AD, Diksmuide)
Brutal Truth (Negasonic, Aalst)
Vandermark 5 (KC België, Hasselt)
Peter Brötzmann Chicago Tentet (Bimhuis, Amsterdam)
Neurosis (Roadburn, Tilburg)
Jason Moran Live:Time & Bill Frisell (Jazz Middelheim)
Marc Ribot & Ceramic Dog (Vooruit, Gent)
Zu (Sonic City, Kortrijk)

XXXX
Voivod (Trix, Antwerpen)
Motorpsycho (Roadburn, Tilburg)
Venomous Concept (De Klinker, Aarschot)
Dälek (Sonic City, Kortrijk)
Marilyn Crispell (Vooruit, Gent)
Baroness (Roadburn, Tilburg)
Shirley Collins – spoken word (AB, Brussel)
Herb Robertson Macroquarktet (De Werf, Brugge)
Borbetomagus (Netwerk, Aalst)

XXX1/2
Gebhard Ullman Basement Research (De Werf, Brugge)
Kylesa (Trix, Antwerpen)
Els Vandeweyer (KC België, Hasselt)
Sheik Anorak + Weasel Walter Duo (The Pit’s, Kortrijk)
Titus Andronicus (Botanique, Brussel)
Frame Quartet (Stadtgarten, Keulen)
Charles Hayward (Sonic City, Kortrijk)
Charlie Megira & The Modern Dance Club (The Pit’s, Kortrijk)
John Zorn, Lou Reed & Laurie Anderson (Jazz Middelheim)
The Demon’s Claws (Café Dada, Brussel)
The Gories / The Oblivians (4AD, Diksmuide)
Jef Neve & José James: Facing East (AB, Brussel)
Subtitle (Sonic City, Kortrijk)
Huntsville (Vooruit, Gent)
Action Beat (Netwerk, Aalst)
William Elliott Whitmore (Botanique, Brussel)
Vandal X (4AD, Diksmuide)
Satoko Fujii’s Ma-Do (Vooruit, Gent)
Stephanie Hladowski (AB, Brussel)
Malachi (Carlo Levi, Luik)
Buffalo Collision (Vooruit, Gent)

Ergens buiten categorie:

Pere Ubu (Botanique, Brussel)
Theo Maassen (Capitole, Gent)
XNBBQX (The Pit’s, Kortrijk) = het rommeligste concert ooit

Komen er een dezer nog aan: m’n favoriete boeken en platen. En concertzalen, rockketen en muziektempels.

NP: John Coltrane – Crescent

Read Full Post »

100 euro

Een dikke 90 km/u in Galmaarden, op de weg naar Edingen, waar er een maximumsnelheid geldt van 70 km/u. Ik kan me troosten met de gedachte dat dat slechts gaat om zes euro per jaar dat ik een rijbewijs heb. Maar dat zijn wel een pak boeken/CD’s/DVD’s (schrappen wat niet past)!

NP: Triptych Myth – s/t

Read Full Post »

Concerttip 11/12

Vroeger werd het weekend voor geopend verklaard door wijlen Felice. Vanavond komt die eer toe aan Action Beat, een roedel bleekscheten uit Engeland die in het voorjaar tekenden voor een van de meest opwindende concerten die ik in tijden gezien had, een van de adrenaline stijf staande aanslag op het gehoor én de heupen. Wave, noise en garagepunk in een explosieve cocktail, steigerende rock-‘n-roll zoals je die maar zelden te zien krijgt. Destijds: ” Twee drummers, een bassist en vier gitaristen. En vervolgens: een half uur vlammen met de duivel op de hielen. Springend, smijtend, zwaaiend, stampend, briesend. De riffs hadden de hoekigheid van Shellac, de noise deed denken aan de jonge Sonic Youth en de energie… zelden meegemaakt eigenlijk. Action Beat was rauw, puur, lawaaierig, schuimbekkend en vooral: een gewéldige belofte voor de toekomst. We hebben een dochter veil voor een van die kerels, dat zegt genoeg.”  Vanavond speelt Action Beat in Netwerk (Aalst), samen met Ariel Pink’s Haunted Graffiti (nog nooit van gehoord) en Borbetomagus, free jazz/noise-pioniers die al een paar decennia instaan voor radicale experimenten. Niks te doen? Kom af, het is eens iets anders. Wie vandaag niet kan: Action Beat speelt morgen in Den Haag (State X), Borbetomagus staat in KC België (Hasselt).

Read Full Post »

De slimste mens, deel 4874

Het kan af en toe wel leuk zijn tijdens ’t zappen, maar wie zijn die mensen die daar elke avond naar kijken en dan ook nog per sé de dag daarna alles erover willen lezen?

Dat vraag ik me ook af. Je hoeft er niet eens naar te kijken om er een indigestie aan over te houden.

NP: Mitch Ryder & The Detroit Wheels – Rev It Up!

Read Full Post »

Mad Men Season 3

Halverwege. Goed, man. GOED!

“You have everything… and so much of it.”

NP: The Plimsouls – s/t

Read Full Post »