Hoera voor de Vooruit

Omdat ze m’n achtergelaten jas netjes opzij gelegd hebben. Zal me leren om een hoodie met een jas te combineren. Al hecht ik eigenlijk meer belang aan die Hüsker Dü-pin die er op hangt dan aan dat antieke stuk stof. /twittermodus

NP: Shining – Blackjazz

Read Full Post »

Willy & Richmond

Late concerttip: vanavond speelt de Amerikaanse americana-formatie Richmond Fontaine in de Arenbergschouwburg in Antwerpen. De band heeft de voorbije vijftien jaar een tiental albums opgenomen (hun recentste – We Used To Think The Freeway Sounded Like A River – verscheen een half jaar geleden), maar het is pas sinds Post To Wire (2004) dat ze ook aan deze kant van de oceaan gehoor vinden. De sound is weinig spectaculair of vernieuwend, maar de albums zijn steeds consistent: verhalende alt country die teruggrijpt naar Gram Parsons en raakvlakken heeft met de sound en stijl van bands als Uncle Tupelo, Son Volt en Blue Mountain. Bovendien beschikt de band met zanger/songschrijver Willy Vlautin over een extra troef. Vlautin behoort wat mij betreft tot een van de boeiendste Amerikaanse schrijvers van het moment, een auteur die in tijden van eclecticisme teruggrijpt naar de levens van allerhande ‘losers’ die grip op hun leven proberen te krijgen. Alsof Steinbeck en Carver de handen in elkaar geslagen hebben. Geen hoogdravende, intellectuele spelletjes dus, maar pure vertelkunst vanuit de buik en met een enorm groot hart. The Motel Life (2006) en Northline (2008) waren uitstekend. Ik zit nu halverwege in het zopas verschenen Lean On Pete en het heeft er alles van dat een hattrick in de maak is.

“Lean On Pete is an archetypal American novel, Huck Finn for the crystal-meth generation. If there’s the occasional touch of sentimentality, it’s hard-earned and welcome. This is a sad, often brutal, but oddly beautiful portrait of an America that’s forgotten only because we choose not to remember its continuing existence.” (The Independent over Lean On Pete)

Arenberg – kleine zaal
Arenbergstraat 28, 2000 Antwerpen
20.30u
Support: The Moe Greene Specials
http://www.myspace.com/richmondfontaine
http://www.willyvlautin.com

Read Full Post »

Film-o-rama (20)

Ik zag nog wat films de voorbije maand. En er zaten wat goeie dingen tussen:

• (N)iemand (Patrice Toye, 2008). Opmerkelijke Vlaamse prent van een regisseur die de mosterd lijkt te halen bij volk als Antonioni en Roeg en op de proppen komt met een bevreemdende prent met surreële trekjes waarbij het gissen is naar betekenis. Sterk acteerwerk van Frank Vercruyssen en Sara De Roo in een film die gemaakt lijkt onder de invloed van hallucinerende drugs. (***1/2)(17)
• Lakeview Terrace (Neil LaBute, 2008). Escalerend geweld en racisme, met een op hol geslagen Samuel L. Jackson als vijandige buurman die het gemunt of op het interraciale koppel next door. Begint prima, verglijdt al snel in ongeloofwaardig gezwam. (**)(18)
• Valkyrie (Bryan Singer, 2008). Verrassend sobere historische film met een prima acterende Tom Cruise, die hier meewerkt aan een (mislukte) aanslag op het leven van de Führer. Best geloofwaardig en mooi in beeld gebracht, maar een regisseur als Singer moet tot meer in staat zijn. (***)(19)
• Doubt (John Patrick Shanley, 2008). Hier wordt overduidelijk gemikt op oscarbeeldjes, maar dat gebeurt dan wel met twee uitstekende acteurs die alles uit de kast halen. Indrukwekkende Philip Seymour Hoffman als geliefde priester en (een lichtjes overacterende) Meryl Street als het haatdragende nonnetje van dienst. (****)(20)
• Mother Of Tears (Dario Argento, 2007). Vervolg op horrorklassiekers Suspiria en Inferno van een van de meesters van het genre. Nu ja, dat is wat beweerd wordt, want zelf loop ik niet zo hoog op met het oeuvre van de Italiaanse regisseur. Ook deze keer is het vooral lachen met de onwaarschijnlijke wendingen en hopeloos amateuristische acteurwerk, maar het is ook een beetje een guilty pleasure. Je blijft gewoon kijken naar die onzin. (**1/2)(21)
• Surveillance (Jennifer Lynch, 2008). Dochter van… en dat valt eraan te merken in deze brutale thriller met een opmerkelijke vertelstructuur. Hier en daar wat visuele hoogstandjes, maar ook erg voorspelbaar. (**1/2)(22)
• Rocknrolla (Guy Ritchie, 2008). Ritchie doet een Ramones door z’n eerdere werk ongegeneerd te plunderen. Helaas was dat ook al niet bepaald indrukwekkend. Poofter! (*1/2)(23)
• Quarantine (John Erick Dowdle, 2008). Remake van het Spaanse [Rec]. Uitstekend vermaak, maar het heeft niets toe te voegen aan het origineel (tenzij een iets minder raadselachtige oorzaak voor dat wat de film op gang brengt). (***1/2)(24)
• Avenger (Robert Markowitz, 2006). Een paar fijne acteurs (James Cromwell, Sam Elliott, Timothy Hutton) kunnen niet voorkomen dat Avenger een matige B-film blijft. (*1/2)(25)
• Redbelt (David Mamet, 2008). Aparte film, die zich in de zone tussen sportfilm en melodrama bevindt. Sterke rol van Chiwetel Ejiofor. (***1/2)(26)
• The Spirit (Frank Miller, 2008). Schone vrouwen (Scarlett Johansson, Eva Mendez) en visuele hoogstandjes à la Sin City, maar het baat niet. The Spirit is een rommelige, vermoeiende film zonder ziel. (*1/2)(27)
• Up In The Air (Jason Reitman, 2009). Lichtjes geweldige derde van Reitman Jr., die eerder al imponeerde met Thank You For Smoking en Juno. Lichtvoetig zonder simpel te zijn, met gewéldig acteerwerk van George Clooney, goeie muziek en enkele fantastische scènes. Een film met een hart en een brein. Nonchalante grote klasse. (****1/2)(28)
• Walkabout (Nicolas Roeg, 1971). Vroege film van Roeg, een van de meest opmerkelijke regisseurs van de jaren zeventig. Een hallucinante, onvoorspelbare trip door de Australische woestijn, met opmerkelijke montage en bevreemdende sfeer. Een film die me redelijk verbluft achterover kwakte, al weet ik niet goed waar dat aan ligt. (****1/2)(29)
• The Treatment (Oren Rudavsky, 2006). Vooral bekeken omdat John Zorn zorgde voor de soundtrack (Filmworks Vol. 18) en verrast dat het ging om iets dat zit tussen een melodrama en een relatiekomedie. Ziet er uit als een weekendfilm, maar bevat leuke, spitante, typisch New Yorkse dialogen. (***)(30)
• Two Lovers (James Gray, 2008). Emotionele oplawaai met Joaquin Phoenix in de rol van z’n leven. Een film over liefde, over keuzes maken, over zelfbedrog en onafwendbare pijn die nu eenmaal bij het leven hoort. (****1/2)(31)
• The Boy In The Striped Pyjamas (Mark Herman, 2008). Gebaseerd op het immens populaire boek van John Boyne. Ziet er mooi uit en heeft het verhaal (incl. het befaamde einde) gelukkig intact gelaten, maar het weet je nergens mee te slepen zoals het boek dat deed. (***)(32)
• Gomorra (Matteo Garrone, 2008). Afstandelijke tranche de vie over een stel personages dat op de een of andere manier in aanraking komt met de maffia. Verder verwijderd van The Godfather en The Sopranos kan bijna niet. Hier geen mooi geklede knappe kerels die mooie dialogen afhaspelen, maar in vorte trainingpakken gehulde stoethaspels die allemaal een onderdeel zijn in een geheel dat geen mens nog kan overzien. Soms verwarrend, met ijzingwekkend en terloops geweld en enkele beklijvende scènes. (****)(33)
• Eden Lake (James Watkins, 2008). Verrassend brutale én immens effectieve thriller met o.m. Michael Fassbender (Hunger), over een koppel dat terecht komt in een spiraal van geweld na een aanraking met een kliek krapuleuze jongeren. Hier en daar wat ongeloofwaardig en filrtend met goedkope effecten, maar als je op het puntje van je stoel zit met je maag in de knoop, dan is dat doorgaans een teken dat het gaat om een goedgemaakte film. Hard tot de allerlaatste minuut. (****)(34)
• Buffalo ’66 (Vincent Gallo, 1998). Regiedebuut van de monomaan you love to hate. Zwaar schatplichtig aan de 70s-feel van John Cassavetes’ films, maar met wat excentrieke invullingen. Gallo staat goed anderhalf uur karikaturaal intens te wezen en over zichzelf te lullen, Christina Ricci steelt de show als zijn vriendinnetje. (***1/2)(35)
• Rachel Gettting Married (Jonathan Demme, 2008). Voelt een beetje aan als een Amerikaanse Festen. In de aanloop naar een trouwfeest komt het zwarte schaap van de familie naar huis om de boel op stelten te zetten door enkele familietrauma’s op te rakelen. Een overtuigende Anne Hathaway en een verrukkelijke Rosemarie DeWitt zijn slechts enkele van de vele goede acteurs. Hier en daar wat te lang gerekte scènes, maar net zo vaak een paar memorabele en ontroerende momenten. En cameo’s van Robyn Hitchcock en Cyro Baptista! (****)(36)
• Man On Wire (James Marsh, 2008). Onder de prijzen bedolven documentaire over koorddanser Philippe Pétit, die in 1974 op een koord tussen de twee torens van het Word Trade Center danste. De manier van vertellen (archiefmateriaal, ensceneringen, interviews) is heel geslaagd, al blijven de hoogtepunten de interviews met de overrompelende verschijning die Pétit is. (****1/2)(37)
• Punk: Attitude (Don Letts, 2005). Documentaire over punk, uitgestippeld vanuit de jaren zestig (VU, garagerock, etc), via de NY-scène, de Britse punk, de postpunk en de Amerikaanse hardcore. Best boeiend en volgestouwd met interviews met o.m. Henry Rollins, Ari Up, Paul Simonon, John Cale, Roger Miret, etc, maar uiteindelijk wordt er niet zo veel nieuws verteld. Wel goed dat het verder gaat dan The Sex Pistols en het gelul over hanekammen en veiligheidsspelden. (***1/2)(38)

Ook nog:

• Mad Men, Season 3 (2009). Geweldig. Super. Fantastisch. Klassiek. Essentieel. (*****)

NP: Mostly Other People Do The Killing – Shamokin!!!

Read Full Post »

Valentijn

Een mooie, hartverwarmende, romantische, liefdevolle dag voor allen die daar behoefte aan hebben.

Vanaf morgen ben ik een vijftal dagen home alone. Film kijken! Lezen! Platen draaien! Nog lezen! Nog platen draaien! Zo veel ik wil, wat ik wil, wanneer ik wil. Eten op onregelmatige tijdstippen. De vent uithangen. Leven als een vrijgezel. Ik kan niet wachten! Best gift, like, ever!

NP: Gov’t Mule – Déjà Voodoo

Read Full Post »

De plaat van de dag

De man die iedereen kent, maar waar bijna niemand naar luistert . De 4CD Box The Asch Recordings (de CD’s zijn ook afzonderlijk verkrijgbaar), bevatten de opnames die Guthrie in 1944 en 1945 maakte bij Moses Asch, die enkele jaren later het legendarische label Folkways zou oprichten. Je moet al een hardcore roots- of Guthrie-fanaat zijn om de hele box in één rit uit te zitten (het gaat immers om 105 songs van een man met zijn gitaar), maar in kleinere dosissen (een halve of hele CD, of enkele  losse nummers) valt niet enkel op hoe fris en tijdloos veel van die songs klinken, maar ook hoe Guthrie’s invloed na meer dan een halve eeuw blijft doorwerken (wat dat betreft deed hij voor de folk wat Hank Williams deed voor de country). De man gaf een stem aan de loners en de armen, de cowboys en de arbeiders, de gedesillusioneerden en de kinderen. Deel 4 (Buffalo Skinners) bevat enkele van z’n meest bekende/geroemde songs, zoals “Pretty Boy Floyd”, “Buffalo Gals” en “Railroad Blues”, en bevat net als de andere CD’s bijzonder uitvoerige, gedetailleerde liner notes. Ideaal voor een dag waarop je niet zo dringend de hippe vogel wil uithangen.

Read Full Post »

Geschiedenis en hoe ze geschreven wordt

Ik zat in Brussel en had twee keuzes. Na het werk huiswaarts sjeezen met de trein en ’s avonds met de auto terugkeren om naar het concert in de AB te gaan. Ofwel in Brussel blijven, de tijd pijnloos proberen door te brengen en de laatste trein naar huis nemen. Het werd het laatste. Een paar uur te doden dus. Die werden o.m. ingevuld met een wandeling door de Nieuwstraat (een trip door de zesde hellecirkel), waar tieneragressie de plak zwaait en afzichtelijkheid de nieuwe norm is. Op naar de FNAC en daar na twee minuten hysterisch kelend buiten gerend. Iets aan die winkel doet me gruwelen. Het is de Tom Lenaerts vs. de Luc Appermont van de Mediamarkt. Politiek correcter maar geen fluit beter. Dan maar naar die laatste. Impressions van Coltrane meegegrist voor 4,90 euro (voor de liefhebbers, de andere Impulse!-platen die aan die prijs staan: John Coltrane & Johnny Hartman, Crescent, Ascension, A Love Supreme en nog eentje die ik nu vergeet – alleszins stuk voor stuk aanraders), net als drie films van Kurosawa die ik eigenlijk al lang had moeten hebben (The Hidden Fortress, Rashomon en The Seven Samurai) voor een euro of dertien. Schone deal. Daarna naar Waterstone’s, waar het helaas 32° was en dus rechtsomkeer richting Brouckère, om voor het eerst in een jaar of drie-vier nog eens een cinema te betreden. Tientallen rumoerige tieners die me wantrouwig bekeken stonden aan te schuiven voor Avatar & co. Zelf koos ik, en een dozijn anderen met mij, voor Up In The Air (8,90 euro) van Jason Reitman en dat bleek een uitstekende keuze. Nog beter dan Thank You For Smoking en Juno en een bevestiging van ’s mans aanzienlijke talent. De film werd voorafgegaan door bijna een half uur schreeuwerige reclame, maar dat heb ik overleefd. Films die beginnen met Sharon Jones die Woody Guthrie zingt hebben daarna trouwens niks meer te bewijzen. Het publiek gedroeg zich voorbeeldig en lachte niet op de verkeerde momenten. Na de film richting AB, die op dat moment al aardig gevuld was met een gezellig Radio 1-publiek van vooral bierbuikende vijftigers die allemaal samentroepten om twee kanonnen uit de Americana aan het werk te zien: Lyle Lovett en John Hiatt. Sympathieke en welopgevoede kerels, die twee, alsook begenadigde songschrijvers en moppentappers, maar er werd net wat te veel gezwamd om de aandacht niet te doen verslappen, waardoor ik met gemengde gevoelens stationwaarts keerde en uiteindelijk een kleine negentig minuten deed over het traject Brussel-Geraardsbergen, nochtans slechts zo’n 35-40 km as the crow flies. Vervolgens, zoals altijd na een concert, nog een goed uur naar de wekker gestaard. Vruchteloos, want het ding negeerde me. Tot 6.10u.

NP: John Coltrane – Impressions

Read Full Post »

BUF

Dat het qua gekmakende intensiteit en ontembare agressie goed zat, bewees hun 7” ep ‘Show Bunk Some Love’ al. Alsof Converge, The Jesus Lizard en Oxbow aartsvijanden waren, in een veel te klein repetitiekot gedropt werden en mekaar begonnen uit te benen… zoiets. Wie het angstzweet al tussen de bilkaken voelt druipen bij die omschrijving, hoeft echter niet te vrezen. In tegenstelling tot dat ranzige bacchanaal van manische waanzin en bloeddoorlopen chaos, klinkt ‘Buf’ een pak gedoseerder en trefzekerder. (…) kervende uithalen à la Shellac, maar dan met een bot en roestig slagersmes in plaats van het scalpel van Steve Albini en co. (…) Ergens in dat grimmige grensgebied tussen de zompige metal van High On Fire en de uitgebeende hardcore van The Jesus Lizard en Black Flag heeft Braddock z’n stekje gevonden. (…) rauw en eerlijk geweld vanuit de onderbuik en soms nog iets lager. Een fluim in het gezicht van alle overbodig- en fijnzinnigheden. (***1/2 – CD van de week)”

Dat schrijft Steven Vervaet van Digg* over onze plaat. Ha!

Read Full Post »

De plaat van de dag

… die hier momenteel de mortel van tussen de bakstenen dondert.

Goatsnake – Flower Of Disease (Southern Lord, 2000), hun tweede en laatste album. Volk: Pete Stahl (zang), Greg Anderson (gitaar), Greg Rogers (drums) en Stuart Dahlquist (bas), die opgevolgd zou worden door Scott Reeder. Met gastbijdragen van o.m. Petra Haden en Dave Catching. Kolossaal heavy, verrassend catchy, met een forse scheut blues en een groove die zelfs half Geraardsbergen, nochtans niet bepaald the swingingest of all places, aan ’t kontdraaien brengt. Beste stoner/doom ooit. Tenzij die eerste LP opligt, natuurlijk.

NP: Goatsnake – Flowers Of Disease

Read Full Post »

Boodschap van algemeen nut

Read Full Post »

Instant dislike

Wie me kent weet dat ik het eigenlijk niet in me heb (ha!), maar laten we eens gemeen zijn. Omdat het iets is waar ik me al genoeg het hoofd over heb zitten breken. Zijn er mensen die u niet kan uitstaan? Zomaar? Intuïtief? Niet enkel omdat ze er bijvoorbeeld politieke standpunten op nahouden die ingaan tegen die van u (dus niet omdat X of Y een racist is en u niet), maar gewoon… zomaar. Omdat het nu eenmaal zo is. Ik verwoordde het elders als volgt, gewoon omdat het van me af moest (het amechtige tempo, de kleine hyperbolen en de onbehouwen stijl moet u erbij nemen):

“er zijn zo van die mensen die je gewoon niet liggen, die je niet kan uitstaan, zien of horen, die je om een of andere intuïtieve, irrationele, maar zeer goede reden ver uit je buurt wil houden, die je mateloos irriteren, van wie je een afkeer hebt, witte knokkels krijgt en de kaken op elkaar begint te klemmen. er zijn van die mensen die je bloed doen koken, die je van kop tot teen zou willen vernietigen, met een bom, een orkaan of een vlammenwerper, omdat hun woordkeuze, hun accent, hun uitspraken, hun levensfilosofie, hun tics, hun hele bestaan zo haaks op het jouwe staat dat je bij het horen van hun naam al misselijk wordt, laat staan bij het zien van hun bakkes. ze zijn er enkel en alleen om jouw enigszins boeiende leven een stuk onvolmaakter te maken. ik werd er zonet nog maar eens mee geconfronteerd dat ik er zo eentje heb, één figuur waarvan ik al razend word zodra ik z’n stemgeluid herken, één persoon die me doet geloven dat ook ik in staat ben om veel onherstelbare schade aan te richten met enkel een broodmes. jezus fucking christus, ik haat willem vermandere”

Ja dat is gemeen, en klein en zielig. Maar ik geloof dat we allemaal gelijk zijn en dat de ene al wat eerlijker is dan de andere. Dus komaan, laat het eens weten: wie is uw Willem Vermandere? Wie staat bovenaan uw zwarte lijst? Bij mijn huisgenote is het Saartje Vandendriessche. Niet slecht, maar misschien kan u beter? En  kom niet af met uw puberale “ik ben misantroop en haat de hele wereld, mijn haat wordt gelijkmatig verdeeld”-blabla. Wees eerlijk. Voor één keer vandaag.

Elders vielen intussen ook de namen van Pieter De Crem en Tom Lanoye.

NP: Borah Bergman – A New Frontier

Read Full Post »

Caspar Brötzmann Massaker – Récyclart, Brussel (5/2/2010)

Geen enkele band klinkt als deze. Je hoort flarden Neubauten, Band Of Susans, Hendrix, Sonny Sharrock en Sonic Youth, en toch schiet het allemaal tekort. Noise, heavy psych en naar free jazz neigende avant-rock. Niet naast elkaar, maar in elkaar,  tegelijkertijd. Het begon dan wel vrij ingetogen met een ingehouden/dreigende aanzet, daarna ging de intensiteitsmeter het rood in en die bleef daar zo’n anderhalf uur koppig steken. Een power trio zoals je ze zelden (veel te weinig alleszins) nog te horen krijgt: overdonderend, meeslepend, origineel, hypnotiserend. En zelfs met de knop op 12 klinkt het soms meditatief. Het merendeel van het publiek zag er oud genoeg uit om een van de legendarische passages van het trio bewust beleefd te hebben begin jaren negentig (zelf zag ik enkel een flard van hun optreden op Rock Herk in 1995). Weinig gitaristen kunnen zo creatief omspringen met geluiden, texturen en feedback als Brötzmann. Niet enkel de gitaarvirtuoos liet horen dat hij behoort tot een van de meest unieke rockmuzikanten van het Europese vasteland, ook de bijzonder krachtige ritmesectie van Eduardo Delgado-Lopez (bas) en Danny Lommen (drums, ooit nog de helft van de unieke Nederlandse band Gore) bouwde mee aan een tribaal, gierend, kolossaal voortdenderend totaalgeluid, psychedelica zonder de wietdampen met het volume van straalmotoren. De eerste knaller van ’t jaar is binnen. Indrukwekkend!

Herkansing: 26/2 in De Kreun. Niet te missen, die schwarzen folklore.

NP: Cooper-Moore & Assif Tsahar – America

Read Full Post »

Faceboek

Een brave jongeling heeft een pagina aangemaakt voor de band. Uw kans om bevriend te worden met enkele van Limburg’s finest. HIER. Laat die kans niet schieten! Onze 1000ste vriend krijgt een bak blauwe Chimay!

NP: Al Green – Gets Next To You

Read Full Post »