The American (2010)

Anton Corbijns worp naar definitieve aanvaarding in het filmmilieu. Stond het hiervoor allemaal nog in het teken van de muziek en/of De Rode Loper-toestanden, dan wilde fotograaf zich nu duidelijk bewijzen als cineast in hart en nieren met dit werkstuk. En het moet gezegd: hij vindt hier een redelijk geslaagd evenwicht tussen een Amerikaanse no nonsense-thriller en een Europese arthouse-film. Het is een eenvoudig verhaal (misschien wel iets té, omdat Corbijns stijl net iets te weinig vertelkracht heeft om het gebrek aan substantie te vervangen) dat vorm krijgt in een geheel dat het eerder van sfeerschepping dan actie of aanhoudende spanning moet hebben. Met George Clooney heeft Corbijn een leading man die nooit teleurstelt en hier anderhalf uur grimmig voor zich uit mag kijken. En ermee weggeraakt. Hij hangt rond in een Italiaans dorp omdat een eerdere opdracht (als huurmoordenaar/wapenbouwer) uit de hand liep en hij gezocht wordt door een stel criminelen, al is het nooit echt duidelijk waarom. In het dorp probeert hij onopvallend z’n volgende taak voor te bereiden, al komen er gesprekken met een onheil vermoedende priester aan te pas en een romance met een lokaal hoertje (een verrukkelijke Violante Placido). Geweld is er slechts sporadisch, haast als een bijkomstigheid, en de film ontwikkelt zich aan een zeer traag tempo, met een lijzige, aan spaghettiwesterns verwante stijl (zie ook de knipogen) en een hele resem indrukwekkende medium en long shots, zelfs in weinig belangrijke scènes. Het oogt allemaal heel erg mooi dus, maar toch blijf je wat op je honger zitten, verlang je naar meer prikkels en inhoud, wat nooit echt ingelost wordt. Vooral stilistisch geslaagd dus. (***)(129)

Read Full Post »

Real Genius (1985)

Ik was zot van die film toen ik een jaar of twaalf was, dus het was maar de vraag of dat nog steeds het geval zou zijn nu ik een ouwe lul ben. Niet echt, dus. Van de special effects (met schaalmodelvliegtuigjes en angstwekkend slecht ontworpen laser beams) tot de kapsels, de kleding en de muziek (Comsat Angels! Y&T! Bryan Adams!): het ziet er allemaal hopeloos verouderd uit (toch pijnlijk dat je dat gevoel nooit zo sterk hebt bij 50’s/60’s films) en de legendarische grappen en oneliners zijn eigenlijk helemaal niet zo hilarisch meer. Toch is het bij momenten allemaal nog geinig, die combinatie van absurde studentenkolder en het misbruiken van de technologie van het moment, waardoor het nu en dan lijkt op een wat brave mix van War Games en The Revenge Of The Nerds. Hoewel hij hopeloos overacteert, wordt de film gedragen door Val Kilmer (net voor de grote doorbraak met Top Gun), die de rol van het excentrieke über-genie op zich neemt en er het beste van probeert te maken in een film (regie van Martha Coolidge, die wat later nog het degelijke Rambling Rose maakte) die bij de mid-80’s hoort zoals Nicole bij Hugo en Chokri bij Pukkelpop. Iets voor venten die de nerd in zichzelf kunnen herinneren. Voor de voormalige zeikers is het Porky’s. (**1/2)(128)

Read Full Post »

The Lost JFK Tapes: The Assassination (2009)

Documentaire die Tom Jennings maakte voor National Geographic. Zoals de titel al suggereert is dit niet zomaar een terugblik op zowat de meest beruchte aanslag van de 20e eeuw, maar een recreatie, waarbij de regisseur gebruik kon maken van uren nooit eerder vertoond beeldmateriaal (grotendeels in bezit van musea). Het resultaat is een mozaïek van beeld- en geluidsmateriaal uit diverse bronnen: van nationale en lokale tv-zenders, radioverslaggeving, archieffoto’s, etc. Daarbij geen interviews met nabestaanden of getuigen die bijna vijf decennia later nog eens hun verhaal mogen doen, maar een vrij getrouw beeld van hoe die dag moet aangevoeld hebben. Eerst en vooral valt daarbij ook op hoe compleet het allemaal erg aanvoelt. Ons tijdperk is overgemediatiseerd, maar het is opvallend hoeveel materiaal verzameld werd over die hectische dagen in november 1963, gaande van aankomsten op luchthavens, banketten waar JFK wat lullige grapjes maakte, tot de aankomst in Dallas, de rondrit en wat in de nasleep ervan gebeurde.

De film volgt daarbij een chronologische aanpak en start op de ochtend van vrijdag 22/11, een paar uur voor de aanslag, en eindigt een dag of drie later, als JFK én Lee Harvey Oswald begraven zijn, Johnson het ambt overgenomen heeft en de natie z’n rouw verderzet. Daarbij krijg je dus niet voor de zoveelste keer de klassieke beelden te zien – de Zapruder-opnames, Cronkite die de dood van de president meedeelt (dé klassieker, vanaf 5:02 in dit filmpje) -, maar alternatieven die zo mogelijk nog efficiënter de hysterie, maar ook het onwaarschijnlijke tempo van die dag meegeven. Zapruder zelf mocht al z’n zegje op tv komen doen voor het lijk afgekoeld was, de jacht op Oswald kwam zo goed als meteen op gang, er waren meteen extra krantenedities en er passeren een hele resem getuigen die destijds compleet van hun melk hun zegje mochten doen.

Het geeft soms een wat knullig, amateuristisch beeld van de media – met tv-reporters die met twee dingen tegelijk bezig zijn en kettingroken on screen – maar het zindert van de nervositeit: je hoort journalisten buiten adem verslag uitbrengen van de belangrijkste gebeurtenissen van die tijd en krijgt herhaaldelijk een realistische indruk van de verwarring die geheerst moet hebben. Boeiendst van al zijn misschien nog de ‘kleine’ feiten: de politiecommissaris die na de arrestatie meegeeft dat hij niet vreest voor een aanslag op Oswald, het feit dat Jack Ruby al gefilmd was in het politiekantoor, een dag voor hij Oswald neerschoot, of het telefoongesprek dat Johnson vanop Air Force One had met Rose Kennedy. Oswald kocht het geweer waarmee hij schoot bovendien voor nog geen dertien dollar en werd exact 48 na de president neergeschoten.

De film gaat dus niet in op de vele complottheorieën die al snel opdoken, al is er aan het einde wel sprake van wantrouwen bij de ordediensten: niemand van hen kon immers geloven dat Ruby, een schimmig figuur die geen onbekende was bij de politie, de moord pleegde uit vaderlandsliefde. Het was zo’n beetje het begin van de twijfels rond de ‘lone gunman’-theorie, die talloze anderen op ideeën bracht (lees er Don DeLillo’s Libra en James Ellroys American Tabloid nog maar eens op na). Het blijft een hoofdstuk in de Amerikaanse geschiedenis dat de emoties hoog doet oplaaien. Toen ik in 2002 zelf een bezoek bracht aan ‘the grassy knoll’ op Dealey Plaza (de exacte locatie waar JFK neergeschoten werd) hing er nog steeds een wat gespannen sfeer en het werd me niet in dank afgenomen dat ik even achter de houten omheining ging staan waarachter volgens andere theorieën een tweede schutter zou hebben gestaan. Kortom: The Lost JFK Tapes voelt eerder als een collage dan een reguliere docu aan, maar dan wel eentje die als vanzelf opgezadeld wordt met grimmige nervositeit zodra het 12.30u geworden is. Vanaf dan is het een beklemmende rit. (***1/2)(127)

Read Full Post »

I Saw The Devil (2010)

Lang geleden, een loepzuivere WTF!?-film. I Saw The Devil van Kim Ji-Woon is waarschijnlijk een nieuw hoogtepunt binnen de ultragewelddadige cinema. OK, ik ben dan wel geen expert in die uitzinnige Aziatische bloedfestijnen, maar ik zag wel vaag vergelijkbaar spul als The Chaser en Park Chan-Wooks wraaktrilogie, en het is dan ook geen verrassing dat die laatste tekende voor het scenario van deze onwaarschijnlijk brute geweldfilm. Choi Min-Sik (ook al bekend van Oldboy and Sympathy For Lady Vengeance) vertolkt een seriemoordenaar die na een zoveelste moord snel opgespoord wordt door de man van zijn laatste slachtoffer. Die wil echter niet zomaar afrekenen met de psychopaat, maar er een kat-en-muis-spelletje van maken. Het is het begin van een schier oneindige aaneenrijging van slikmomenten. Onderweg wordt er afgeranseld met loden pijpen, een achillespees doorgesneden, er worden guillotines gebruikt, geklopt met hamers, gekapt met bijlen en gestoken met messen, waarbij het bloed Pollockgewijs in het rond spuit en spettert. Er komt zelfs kannibalisme aan te pas. Ja, klinkt allemaal heel erg gratuit, karikaturaal en dom. De Koreanen gaat bovendien altijd een stap verder dan de rest.

Maar I Saw The Devil is zo veel meer dan een festijn voor testosteronfreaks. Het is pure cinema, met een onaflatende, ijzingwekkende spanning en ondanks de onwaarschijnlijke hoeveelheid geweld (en de nog onwaarschijnlijker geweldtolerantie van the bad guy) een echt plezier om naar te kijken. Je zou kunnen zeggen dat het een morele verhaal over vervagende grenzen is, al staat dat ondergeschikt aan de vorm. Zelden werden actie en geweld zo overdonderend, gestileerd en zelfs virtuoos in beeld gebracht. Wie de nachtelijke scène in de plantage zag, of zelfs de moord waar de film mee opent, die zal dat niet licht vergeten. Om nog maar te zwijgen van de verbluffende slotscène of het hoogtepunt (wat mij betreft): een dubbele moord in een rijdende wagen. Rauwe adrenaline zoals je het zelden ziet. Het heeft de hysterie en het expliciete van de Park Chan-Wook-films, maar dan met veel minder ingetogen, poëtische momenten. En toch is dit een gestileerd meesterwerkje dat de lat wel erg hoog legt. De lange duur (ca. 2 uur en een kwartier) en het repetitieve geweld is voor velen vermoedelijk wat veel van het goede, maar het is alleszins lang geleden dat ik zo vaak met half ongeloof naar het scherm staarde. Dit heeft niks met een liefde voor geweldfilms te maken (ook al is het allemaal zo bloeddorstig dat Saw & co. op kleuterfilms gaan lijken), maar met omver gekegeld worden door visueel overrompelend spektakel. Bom! (****1/2)(126)

Noot voor (mvd): niet echt gelet op de auto’s (al die Aziatische rommel ziet er hetzelfde uit), al dacht ik wel een Hyundai-busje te herkennen.

Read Full Post »

De trein, altijd een beetje rondspetterend bloed

Nu ja, dat is dan de zieke fantasie aan het werk. Maar als er iemand de trein op stapt met een kettingzaag in de hand, zoals vanmorgen het geval was, dan kan je toch niet anders dan je afvragen wat ’s mans plannen zijn. Dat hij stoffige werkkledij aan had maakte de schrik voor een bloedbad meteen wat kleiner. Het zou natuurlijk pas écht opwindend geweest zijn als de man in kwestie netjes in het pak gestoken was, met in de andere hand een doordeweeks valieske. *insert “Bad To The Bone”-riff* Met een veelkleurige boterhammendoos erin. Enfin, het deed me er aan denken dat het niet de eerste keer was dat ik vreemde voorwerpen op de trein zag. Toen er ooit, op de trein van Amsterdam naar Brussel, eentje een pistool tevoorschijn haalde was dat een adrenalinemoment. Ook in het lijstje: een tandem, golfstokken (in 2e klasse!), een yucca van 2,5 meter, een radiator en een (gevulde) visbokaal. Op een dag gaat die grasmaaier z’n opwachting maken (incl. vette grijns en “Pahty’s ovah”!), ik voel het.

Read Full Post »

Ik voel het aan m’n water…

… dit gaat ‘m worden. Die hoes alleen al. Uit op 11 oktober.

Read Full Post »

Anche libero va bene (2006)

Dat sommige mensen beter geen kinderen maken (of er eenvoudigweg niet in slagen om werk te maken van een opvoeding), wordt nog eens uitvoerig aangetoond door dit Italiaanse gezinsdrama van Kim Rossi Stuart, die er z’n regiedebuut mee maakte (als acteur was hij eerder ook te zien in de film Romanzo Criminale). Hij neemt zelf ook de hoofdrol voor z’n rekening, als alleenstaande vader Renato, die het gegeven van de driftige Italiaan haast uitvergroot tot karikaturale proporties. Al kan het er ook mee te maken dat ik zelf opgevoed werd door een stilzwijgende, stugge vader die genoeg had aan een blik, een kort bevel of de occasionele schop onder de reet. Deze vader is alleszins een hopeloos figuur, die nu eens een en al warmte is, maar bij de minste irritatie hysterisch begint te kelen en uit te kafferen. Eentje die van z’n zoontje een verschoppeling maakt als die toegeeft dat hij dat zwemmen helemaal niet meer leuk vindt.

Het is dan ook een klein wonder dat z’n kinderen – een jongen van 11 en een meisje dat iets ouder is – zich nog niet volledig tegen hem gekeerd hebben. De jongen zoekt een surrogaat bij een vriendje en vlucht in z’n eigen wereld op het dak van het gebouw waar hij in woont, terwijl de dochter andere fantasieën heeft. Op een dag keert de moeder (een en al duiventilgedrag) terug, maar al snel loopt het zootje weer uit de hand en is het weer bij het oude. Hoewel er hier en daar mooie, zelfs ontroerende scènes zijn (zoals de daguitstap waarmee de moeder alles goed probeert te maken), is dit vooral een wrange, deprimerende film die laat zien hoe twee ouders er soms niet in slagen om hun verantwoordelijkheden op te nemen. De vader kan dan nog wat mededogen krijgen omdat hij de ellende op z’n eentje moet zien op te lossen, maar het is een emotioneel rampgebied dat onhaalbare eisen stelt en er eenvoudigweg niet in slaagt om een onderscheid te maken tussen de emotionale weerbaarheid van kinderen en volwassenen. Hier en daar op het absurde af (ik stel me de vraag hoe lang je loyaliteit van kinderen kan blijven verwachten ), maar met indrukwekkende acteerprestaties. (***1/5)(125)

Read Full Post »

Dave Zeltserman – Killer (2010)

Ieder jaar valt er wel een of andere ontdekking te rapen aan het boekenfront. En dan gaat het niet steeds over jonge auteurs die met veel bombarie de literaire wereld op z’n kop zetten. Het volgen van de literaire actualiteit heb ik een hele tijd geleden al opgegeven (te weinig tijd, geld en goesting), dus m’n leesgedrag wordt vooral gestuurd door toeval, aangereikte suggesties van her en der en links tussen vertrouwde auteurs en andere die in hetzelfde vaarwater zouden zitten. Elk jaar worden zo een paar ontdekkingen gedaan, al zag het er lang naar uit dat 2011 overgeslagen zou worden. En dan kreeg ik Dave Zeltsermans Pariah (2009) in handen, de gemeenste misdaadroman die ik in tijden gelezen had. Het deed wat denken aan de opgefokte sfeer van Seth Morgans Homeboy, het had de psychotische ik-verteller van Jim Thompsons The Killer Inside Me en een gewelddadigheid en perverse spanning die rechtstreeks van bij Ellroy leek te komen. Nog nooit van die kerel gehoord, maar compleet achterover gekwakt. En dan nog dat vreemde eindkwart, met die satirische twist die niet minder dan een aanval was op het geldgewin van uitgeverijen. En dan zoek je verder en ontdek je dat die Zeltserman (IT-er van opleiding) jaren heeft zitten wroeten om z’n boeken gepubliceerd te krijgen en een hele plank klaar had staan om uitgebracht te worden. De laatste 5 jaar zijn er een stuk of 8 van z’n boeken verschenen. Ik probeer m’n schade in te halen en na vier boeken zit er nog geen flauwe kost tussen.

Killer is het derde en laatste deel van zijn ‘man out of prison’-trilogie, misdaadromans die elk op hun manier een vergelijkbaar gegeven uitwerken: wat gebeurt er als een misdadiger z’n straf uitgezeten heeft en er partijen zijn die er belang bij hebben dat hij zo snel mogelijk uitgeschakeld wordt na z’n vrijlating. Zorgde het in Small Crimes (2008) voor een soms tumultueus drama en in Pariah voor een motherfucker van een adrenalinebom, dan is Killer – Zeltsermans favoriet – een meer ingetogen boek dat het minder moet hebben van geweld en spanning en meer van karaktertekening. Z’n hoofdpersonage legde in opdracht van de maffia 28 mensen om, maar toch krijg je gaandeweg een goed inzicht in ’s mans denkwijze (zonder dat er iemand in het reine moet komen met zijn daden – het is geen morele fabel) en wordt je getrakteerd op schrijverij die overduidelijk schatplichtig is aan de klassieke hardboiled misdaadliteratuur (op een paar cosmetische details na hadden de boeken zich ook een paar decennia geleden kunnen afspelen), maar voortgestuwd wordt door een volstrekt hedendaagse en eigenzinnige aanpak. Het resultaat is een grimmige karakterstudie met korte flarden geweld en meer dan eens verwijzingen naar het opportunisme van uitgeverijen en de sensatiezucht van de media (klinkt bekend, dat laatste). Te ontdekken. (****)(64)

Read Full Post »

Saw (2004)

Ik kan het zelf ook amper geloven, maar ik zag pas de meest verguisde en (voor sommigen) invloedrijke horrorfilm van de laatste tien jaar. De voorbije jaren zijn er al zo veel varianten uit de grond geschoten, dat ik eerst zelfs dacht dat de film al vijf of tien jaar ouder moest zijn. Al kan dat ook te maken hebben met de 6 (zeven?) sequels die het gegeven – een seriemoordenaar bezorgt zijn slachtoffers een uitdaging door hen creatieve spelletjes te laten spelen met dodelijke afloop, tenzij… – hardnekkig zijn blijven uitmelken. De vraag is dan ook of dit beruchte stuk torture horror overeind blijft als de hype overgewaaid is. Het antwoord: niet echt, al kon het erger en zag ik al erger. De grauwe groentinten zijn vast een goede manier om het allemaal extra misselijkmakend en koud te maken voor gevoelige, minderjarige kijkers (het doelpubliek) en de irritante muziek (derderangs metalriffs, je vindt ze in elke moderne horrorfilm die een verlaten fabriek, leegstaande loods of ondergelopen kelder in de aanbieding heeft) is eigenlijk al even walgelijk, maar uiteindelijk zorgen ze maar voor afleiding in een film die, als we eerlijk zijn, draait rond één enkel idee, en laat dat eigenlijk wel een hufterig goed idee zijn. De uitwerking ervan laat dan weer te wensen over. Er vallen nog een paar bekende gezichten te zien (Danny Glover, Benito Martinez (Acevedo uit The Shield) en Cary Elwes), maar voor de rest haalt het acteerwerk het qua amateurisme net van de hilarische plot. Best vermakelijk en grimmig bij momenten, al zijn de wanhopige blikken net iets te grotesk om te geloven dat de betrokkenen meer deden dan meewerken aan een film waar ze zelf ook niet écht in geloofden. (**)(124)

Read Full Post »

Film-o-rama (31)

Films gezien sinds 14 juni.

• The Sunset Limited (Tommy Lee Jones, 2010)(****1/2)
• Hot Fuzz (Edgar Wright, 2007)(***)
• The Magnificent Seven (John Sturges, 1960)(****)
• Clash Of The Titans (Louis Leterrier, 2010)(*1/2)
• Slovenian Girl (Damjan Kozole, 2009)(***1/2)(100)
• The Man With The Golden Gun (Guy Hamilton, 1974)(**)
• Stardust (Matthew Vaughn, 2007)(***1/2)
• Adam’s Apples (Anders Thomas Jensen, 2005)(****)
• La Tourneuse de Pages (Denis Dercourt, 2006)(***1/2)
• Centurion (Neil Marshall, 2010)(**)
• Ladder 49 (Jay Russel, 2004)(***)
• The Crazies (Breck Eisner, 2010)(***)
• Robin Hood (Ridley Scott, 2010)(**1/2)
• Tsotsi (Gavin Hood, 2005)(***)
• The Fighter (David O. Russell, 2010)(***1/2)(110)
• 127 Hours (Danny Boyle, 2010)(****)
• Masked And Anonymous (Larry Charles, 2003)(*1/2)
• The Dead Pool (Buddy Van Horn, 1988)(**1/2)
• The Statement (Norman Jewison, 2003)(**1/2)
• City By The Sea (Michael Caton-Jones, 2002)(**)
• The Wind That Shakes The Barley (ken Loach, 2006)(***1/2)
• The Joy Ride (John Dahl, 2001)(***)
• La Siciliana Ribelle (Marco Amenta, 2009)(***)
• A Perfect Getaway (David Twohy, 2009)(**1/2)
• The Boondock Saints (Troy Duffy, 1999)(**1/2)(120)
• The Bone Collector (Phillip Noyce, 1999)(***)
• Peacock (Michael Lander, 2010)(**)
• Machete (Ethan Maniquis & Robert Rodriguez, 2010)(***)

Series: Oz S1 (****), Dexter S3 (***1/2)

Read Full Post »

Concertpagina

… heeft nog eens een (onvolledige) update gehad. Misschien hebt ge er iets aan. To be continued…

Read Full Post »

Boeken (19)

De laatste tijd verwend geweest. Veel young adult lit-kleppers (met dank aan Ringo The Cat) en een ontdekking van jewelste gedaan. Die zal echter vooral de liefhebbers van de ouderwetse hardboiled detective fiction à la Cain, Hammett & Thompson aanspreken (u weet wel: veel geweld, psychotische bad guys, sleazy women, ontvlambare dialogen, etc), maar dan met de spanning van Ellroy.

• Lee Child – Die Trying (***1/2)
• Magnus Mills – The Restraint Of Beasts (1998)(****)(40)
• Roy Lewis – The Evolution Of Man: Or, How I Ate My Father (1960)(***1/2)
• George Pelecanos – Shoedog (1994)(****)
• Dennis Cooper – Period (2000)(**)
• Pearl Abraham – Giving Up America (1999)(***)
• Dennis Lehane – Gone, Baby, Gone (1998)(***1/2)(45)
• Anthony McGowan – The Knife That Killed Me (2008)(****)
• Mark Billingham – Death Message (2007)(****)
• Dennis Lehane – A Drink Before The War (1994)(****)
• Magnus Mills – The Scheme For Full Employment (2003)(***)
• Dave Zeltserman – Pariah (2009)(*****)(50)
• Patrick Ness – A Monster Calls (2011)(****)
• C.E. Morgan – All The Living (2009)(****)
• Magnus Mills – Explorers of The New Century (2005)(*1/2)
• Peter Robinson – The Summer That Never Was (2003)(***)
• Dave Zeltserman – Outsourced (2011)(****)(55)
• Sam Savage – The Cry Of Sloth (2009)(**)
• George Pelecanos – A Firing Offense (1992)(****)
• Magnus Mills – The Maintenance Of Headway (2009)(**)
• Helen Simpson – Hey Yeah Right Get A Life (2001)(***)
• Dave Zeltserman – Small Crimes (2008)(****)(60)
• Anthony McGowan – Henry Tumour (2006)(****)
• Alexie Sherman – The Absolutely True Diary Of A Part-Time Indian (2007)(****)
• M.T. Anderson – Feed (2002)(***1/2)

Of ook: hoe ik erg gecharmeerd was van de eerste twee Magnus Mills-romans, maar al snel bleek dat de vervolgen nogal verwaarloosbaar (i.e. slappe afkooksels) zijn.

Read Full Post »