Feeds:
Berichten
Reacties

Archive for the ‘Ergernissen’ Category

Voorlopig wat minder boeken gelezen dan normaal. Ook weinig échte hoogvliegers de laatste tijd:

  • Robert Cormier – The Chocolate War (1974)(****)
  • John Green – An Abundance Of Katherines (2006)(****)
  • James Dashner – The Maze Runner (2009)(***)
  • Michael Connelly – Nine Dragons (2009)(***)
  • Richard Yates – Revolutionary Road (1961)(****1/2)(5)
  • Judy Blundell – What I Saw And How I Lied (2008)(***)
  • Oran Canfield – Freefall (2009)(****)
  • Ian McEwan – The Child In Time (1987)(***)
  • John Green, Maureen Johnson & Lauren Myracle – Let It Snow (2008)(***)
  • Martin Amis – Time’s Arrow (1991)(***)(10)
  • Mark Billingham – The  Burning Girl (2004)(***1/2)
  • Mark Billingham – Lifeless (2005)(***1/2)
  • Jonathan Coe – The Terrible Pirvacy Of Maxwell Sim (2010)(***)
  • A.S. King – Please Ignore Vera Dietz (2010)(****)
  • Lois Lowry – The Giver (1993)(***)(15)
  • Jim Carrington – Inside My Head (2010)(***)
  • Gregory Hughes – Unhooking The Moon (2010)(***)
  • Jennifer Egan – A Visit From The Goon Squad (2010)(***1/2)
  • Walter Mosley – Black Betty (1994)(****)
  • Nick Hornby – Juliet, Naked (2009)(***)(20)
  • Jamie S. Rich – Cut My Hair (2000)(**1/2)
  • Hubert Selby, Jr. – Requiem For A Dream (1978)(****)
  • Pearl Abraham – American Taliban (2010)(***)
  • Adam Ross – Mr. Peanut (2010)(****)
  • Andy Mulligan – Trash (2010)(***)(25)
  • Mark Billingham – Buried (2007)(***1/2)
  • Gary Larson – The Far Side Gallery (1984)(*****)(comic)
  • Libba Bray – Going Bovine (2009)(****)
  • Toby Litt – Journey Into Space (2009)(***)
  • Mark Macauley – The House Of Slamming Doors (2010)(**)(30)
  • Nicolas Barreau – De vrouw van mijn leven (2007)(**)
  • Saul Bellow – Seize The Day (1956)(****)
  • Richard Francis – The Old Spring (2010)(**1/2)
  • Mark Billingham – Bloodline (2009)(***1/2)
  • Siri Hustvedt – The Shaking Woman, Or A History Of My Nerves (2010)(***)(35)
  • Kate Atkinson – Started Early, Took My Dog (2010)(***)
  • Magnus Mills – All Quiet On The Orient Express (1999)(***1/2)
  • John Fante – The Road To Los Angeles (1936)(**1/2)

Read Full Post »

Goddeau

Free Jazz

Draai om je oren

  • Narcissus – No. 2 (W.E.R.F.)
  • Nicolas Kummert/Voices – One (Prova)
  • Riccardo Luppi’s Mure Mure – Live In Milano (El Negocito)
  • Bart Lust Quintet – Circuits (Capicua)

Read Full Post »

Om 8.15u stond ik terug buiten. Het gekonkelfoes rond me beloofde weinig goeds over de stemintenties in Bureau #3 in Geraardsbergen. Ik hou m’n hart vast.

En vanmiddag aan tafel bij m’n Vlaams Belang-aanhangende schoonouders (“Ge hebt toch wel voor de goei gestemd, hé?”).

Rock-‘n-roll in Vlaanderen België.

NP: Jesse Sykes & The Sweet Hereafter – Like, Love, Lust & The Open Halls Of The Soul

Read Full Post »

Ik krijg van enkele bezorgde, goedbedoelende vrouwen soms het zachte verwijt naar m’n hoofd geslingerd dat ik me niet kleed naar m’n leeftijd. Ze zijn die donkere t-shirts, jeansbroeken en sweaters beu, denk ik. Ze houden waarschijnlijk van vintage-retro hemden, Camper-schoenen, fleurige broeken en rolkraagtruien. Van Editors, Exki en mojito’s. Rommel die een beetje klasse, goede smaak en zelfzekerheid uitstraalt. Ik ben een dertiger met een aantal verantwoordelijkheden (noem er eentje en het zit er dik in dat ik CHECK! kan brullen) en daar hoort blijkbaar een specifieke dress code bij. Geen idee wat dat precies allemaal inhoudt, maar wat ik me daarbij durf voor te stellen heeft vaak te maken met lelijke ruitjeshemden waar een softwarepakket bij hoort, lullige polootjes, van die vreemde lichtbeige broeken met een strijkplooi in, mocassins, flashy schoudertas en (zonne-)bril, van die maritieme pullekes in ’t blauw/wit en Satans hoogsteigen uniform: de driekwartbroek + sandalen. Het is dan ook met enige fierheid dat ik kan melden enige toegeving te hebben gedaan. Geen sloganesk gezever deze keer, maar back to basics met een stijlvol logo, een kwaliteitsmerk. Ha! Laat mij maar achttien zijn… a baby’s brain and an old man’s heart.

NP: Graham Parker – Squeezing Out Sparks

Read Full Post »

HIJ: Ah ja, ik heb nog iets voor u!
ZIJ: Ah ja?
HIJ: Yep! Wacht, ik ga het pakken *stapt richting stapel DVD’s en neemt er eentje*
ZIJ: Ah zo! (insert minachtende toon)
HIJ: Huh?
ZIJ: Ge hebt iets voor uzelf gekocht, zeker?
HIJ: Eh?
ZIJ: Ge wilt het zelf hebben, maar verkoopt het als een cadeau, omdat ge dan denkt dat ik niet doorheb dat ge weer zit te rotzooien met uw geld.
HIJ: Allez jong! ’t Is ’t eerste seizoen van True Blood! Da’s HBO! Da’s BOM! QUALITY GUARANTEED, B.A.B.Y.!
ZIJ: Dat ken ik, alles is hier voor mij, inclusief dat free jazz gewank zeker?
HIJ: You betcha!
ZIJ: Leert ne keer uw geld sparen, eikel!

En zo gaat dat hier dus constant, al jaren aan een stuk (het went wel na een tijdje). En dat terwijl ik ook nog spaar.

NP: Paal Nilssen-Love / Ken Vandermark – Chicago Volume

Read Full Post »

  • Een boeiende tweedaagse met Evan Parkers Electro-Acoustic Ensemble (vooral de tweede dag dan, met een machtige uitvoering van The Moment’s Energy).
  • Built To Spill opnieuw niet overtuigend in de AB. Dinosaur Jr. vond ik daarentegen uitstekend (een mening die niet door iedereen gedeeld werd). Voorspelbaar luid en rommelig, maar goed. En een geweldig “Forget The Swan” als afluiter.
  • Monsters Of Men van Patrick Ness was niet het verhoopte meesterwerk, maar wel een waardige afsluiter van een indrukwekkende trilogie. The Narrows, Michael Connelly’s vervolg op zijn klassieke The Poet, zit halverwege al indruk te maken.
  • Baal: The Book Of Angels, Vol. 15 van het Ben Goldberg Quartet is wat mij betreft voorlopig de beste John Zorn-gerelateerde release van 2010.
  • De komende concerten:
    29/5: Super Seaweed Sex Scandal – El Negocito, Gent
    4/6: Rangda + Wolf Eyes – Netwerk, Aalst
    10/6: The Ex + Gétatchèw Mèkurya and Band – 4AD, Diksmuide (al heb ik horen waaien dat het nu ook niet zo goed was de vorige keer).
    12/6: Caspar Brötzmann Massaker – Magasin 4, Brussel
    En dan ga ik een paar weken binnen blijven. Toch tot het concert van Ornette Coleman op 8/7.
  • DVD’s die deze week in de bus vielen: Moon (Duncan Jones), Encounters At The End Of The World (Werner Herzog) en Network (Sidney Lumet). Momenteel in de DVD-speler: Green Wing Season 2. Besteld: The Claude Chabrol Collection box (merci voor de tip, Batarang).
  • Gisteren twee uur en drie kwartier nodig gehad om van Brussel naar Geraardsbergen te geraken. Jolijt alom.
  • De stemtest van De Standaard zegt dat ik Groen! moet stemmen. Daar ben ik nog niet zo zeker van.
  • Op Digg* verscheen een interessant artikel over hedendaagse muziekjournalistiek in Vlaanderen. Ik kan me enkel aansluiten bij de conclusie dat de online schrijverij, ook al kan ze korter op de bal spelen dan de gedrukte pers, resoluut moet kiezen voor kwaliteit en diepgang (nu ja), eerder dan een compleet (maar oppervlakkig) bereik en de onnodige drang om er steeds als eerste bij te willen zijn.
  • Morgen feest met ’t werk. Olé.
  • Dit weekend ga ik nog eens beginnen aan Heimat, denk ik.

NP: Medeski, Martin & Wood – Tonic

Read Full Post »

Er was een tijd dat opstaan om 6u niks was. Ook niet als ik de avond ervoor pas om half 3 in bed lag. Desnoods deed ik dat drie dagen na elkaar. Korte pijn. Dat is de laatste maanden aardig veranderd. Als ik geen zes-zeven uur slaap gehad heb voel ik me tegenwoordig als een wrak. “My body feels like Billy Idol himself”. Soms voelt het alsof ik honderden uren slaap in te halen heb. Een medisch probleem? Een voorjaarsdepressie? Vitaminentekort? De leeftijd? Zelfs die drie kwartier lezen op de trein ’s morgens (de heilige 45 minuten) dreigt in gevaar te komen. Meer nog: ik krijg bijna begrip voor slapende mensen op de trein. Bijna.

NP: Carter/Colbourne/Flaherty – A Flash In The Sky

Read Full Post »

Sommige dingen zie je liever niet. Het enige goede dat er te melden valt, dat is dat ik er slechts 5 minuten over deed om thuis te geraken. Wat een ramp.

NP: Georg Graewe – Sonic Fiction

Read Full Post »

…het besef dat een inhoudsloze del die inhoudsloze kutmuziek maakt (of beter: produceert) het Sportpaleis zal doen vollopen, terwijl amper twee dozijn man komt opdagen voor een uitstekende band die creatieve en persoonlijke muziek maakt vol energie en beweging en emotie en schoonheid. Kwaliteit en succes gaan soms hand in hand, maar soms zit het wel echt niet goed met de verhoudingen.

En de mensen, ze slikten. Levenslessen #475. Ik moet van die idealist in mezelf af geraken.

Of gewoon stoppen met zagen, want Little Women was sterk in de Vooruit.

NP: William Hooker – Earth’s Orbit

Read Full Post »

Ik (hier en hier) vs. hij (hier)

“Lou Reed: Metal Machine Music (1975), 35 jaar na de middelvinger”
“De opgestoken middelvinger van 35 jaar geleden is een vingertje geworden”

“(…) om niemand teleur te moeten stellen heeft de AB-site voor alle zekerheid een duidelijke boodschap meegegeven bij de concertinformatie: “NO SONGS””
“‘No Songs’ kopte de AB voor alle veiligheid ter aankondiging (…)”

“(…) geen enkele andere plaat werd zo vaak teruggebracht naar de winkel (…) Anderen dachten dan weer dat het ging om een fabricagefout.”
“Kopers brachten hun exemplaar terug naar de winkel omdat ze dachten dat het defect was (…)”

“Bij het het binnenkomen rond 20u werd de zaal al gevuld door monotoon geronk van het podium.”
“Nog voor het concert begonnen was, stonden al gitaren tegen een rij indrukwekkende versterkers te zoemen (…)
Krieger en calhoun kwamen de monotonie verstoren(…)”

“(…)met gehamer op een kolossale gong (…)”
“(…) terwijl Krieger hamerde op een reusachtige gong.”

“(…) een festijn van volume en vervorming.”
(…) noisefestijn (…)”

“(…) ondanks het volume en vrij heftige momenten wel makkelijker verteerbaar (…)”
“Zo werd de koek verteerbaarder, maar ook minder radicaal.”

“(…) werd de geluidensoep pas echt ondoordringbaar (…) het dikte de soep enkel maar aan.”
“…steeds dikker wordende noisesoep.”

“Reed, schuilend achter een indrukwekkende batterij effectpedalen, vervormde en bewerkte gitaargeluiden(…)”
“(…) waarna hij ging zitten en een gitaar manipuleerde via een batterij effectpedalen.”

Maar het zal wel toeval zijn zeker?

NP: Mike Reed’s People, Places & Things – Stories & Negotiations

Read Full Post »

Vrijdagochtend. De werkvloer. Een stijve knik, een moeizame glimlach. En dan gutst het er toch uit, die verdomde platitude, als stroperige, gele pus uit een etterende wonde.

“Allez, ’t is de laatste.”

Gezond aanpasingsvermogen. Geruisloos onder mensen. De collega’s.

Soms wil ik mezelf afrossen.

NP: Oxbow – Serenade In Red

Read Full Post »

Geen godvergeten cultplaat, maar toch eentje die al te vaak over het hoofd wordt gezien als het om klassieke punkplaten gaat. Of eigenlijk hardcore, want Discharge stond aan de wieg van de Britse hardcore met een sound die bovendien erg invloedrijk zou zijn voor de massa’s crustpunk- en crossoverbands die even later de kop zouden opsteken. Niet allemaal even goeie evoluties, want het was ook de tijd dat hardcore het experiment en tolerantie vaker achter zich liet om vooral uit te blinken in agressie en monotoon geweld (of zoals Henry Rollins het ooit mooi stelde: “Hardcore as it is known today started when that ‘FUCK YEAH!’-guy in the audience picked up a guitar”), maar hier klinkt het heel even alsof het nog allemaal fris is. Hoewel de opname- en productietechnieken intussen enorme sprongen gemaakt hebben (al dan niet ten goede van de muziek), blijft dit toch een van de meest brutale en furieuze platen die ik ooit hoorde. Viertien stuks ziedende, kwade, rotverontwaardigde lappen kabaal. Vergelijkbaar met het vroege werk van G.B.H en The Exploited, maar vuiler, harder en minder lomp. Alles wat op Why en de Never Again EP werd beloofd, wordt hier waargemaakt. En bovendien een plaat met een politieke boodschap die nog mee kan: de eerste albumhelft focust vooral op allerhande soorten machtsmisbruik (“Drunk With Power”), onwetendheid (“The Nightmare Continues”) en indoctrinatie (“I Won’t Subscribe”). De tweede kadert volledig binnen de nucleaire dreiging. Het geblaf van Cal Morris, de cirkelzaaggitaar van Tony ‘Bones’ Roberts en de kenmerkende drumstijl van Terry Roberts, het draagt allemaal bij aan de maniakale energie van een plaat die ten huize Boleuzia nog steeds fungeert als ideale spierontspanner na momenten van frustratie en/of ergernis. Effectiever dan zo’n beeldje met drie aapjes. Hieronder het tweeluik “Cries For Help” en “The Possibility Of Life’s Destruction”, misschien wel het hoogtepunt van de plaat.

Hear Nothing See Nothing Say Nothing dus. Op een site als Play te krijgen voor de belachelijke som van 4,49 euro (en dat is dan de versie inclusief 9 bonus tracks).

Volgende keer nog eens mooie muziek.

Read Full Post »

Older Posts »

%d bloggers liken dit: