Sommige albums heb ik twee keer. Soms zijn die zo goed dat ik zowel een exemplaar heb op vinyl (om thuis te draaien) als eentje op CD (voor in de auto en op de iPod). Singles: 45’s & Under is er zo eentje. Ik zal er vast niet mee scoren bij de grindcore- en improvliga, maar ik heb altijd gevonden dat Squeeze een van de beste popgroepen van zijn tijd was. In de beginjaren toch. Hun eerste S/T was een stilistische zootje, maar er stond minstens één kleine new wave-klassieker op (“Take Me, I’m Yours”). Daarna verschoof het allemaal richting pure pop, naar een sound tussen Split Enz, The Beatles en XTC. Partridge en Moulding van die band zijn een van de weinige popduo’s die ik nog hoger inschat dan Difford en Tilbrook van Squeeze.
De compilatie verenigt zowat het beste uit hun eerste vijf albums (1978-1982), met vooral de nadruk op Cool For Cats (4 songs) en Argybargy (3 songs). Van die zeven zijn er wel een stuk of vier – “Cool For Cats”, “Up The Junction”, “Another Nail For My Heart” en vooral “Pulling Mussels (From The Shell)” – die absoluut tot het domein van de klassieke pop behoren. De compilatie eindigt ongeveer rond de periode dat ze van wave-beïnvloede pop overstapten naar nog gladdere soulpop (“Tempted”). Het is softe, onschadelijke muziek, weinig uitdagend, maar met geweldige melodieën en hooks. Ik vind het zo goed dat ik onlangs niet kon weerstaan aan een derdeexemplaar, dat ik vond voor wat kleingeld.Een digipack-editie in de Millennium-reeks van A&M Records.Nog netjes in plastic wrap. Die vliegt nu de deur uit.Wie ’t wil, moet me enkel een seintje geven en adres bezorgen. ’t Is gratis en voor niks. (****) EDIT: plaatje is de deur uit
Ik had er al enkele positieve dingen over gelezen (de plaat ligt al een paar weken in de rekken), maar ik viel toch bijna achterover bij de eerste beluistering. Ik heb een boontje voor ’s mans platen met The Jam en heb ook z’n eerste soloalbums, maar na Heavy Soul had ik het even gehad, had ik de indruk dat het allemaal minder overtuigend was, dat Weller stilaan genoegen nam met brugpensioenplaten, bezadigde Radio 1-muziek die fijn kabbelt maar weinig te melden heeft. Wake Up The Nation zet dat recht: 16 songs in 40 minuten. Swingende soul, rauwe rock, stampende glamrock, psychedelica, een streep funk, wat experiment, een (goeie) gesuikerde ballad, en dat terwijl het allemaal heel gedreven, spontaan en live aanvoelt, met een lekker zompige sound die toch snedig is. ’s Mans meest consistente werk sinds Sounds Affects. En die is van 1980.
Boleuzia 