SST Records Top 10

1. Minutemen – Double Nickels On The Dime
2. Hüsker Dü – Zen Arcade
3. Black Flag – Damaged
4. Dinosaur Jr. – You’re Living All Over Me
5. Sonic Youth – Sister
6. Meat Puppets – II
7. Saccharine Trust – We Became Snakes
8. Bad Brains – I Against I
9. fIREHOSE – if’n
10. Descendents – Milo Goes To College

NP: Califone – All My Friends Are Funeral Singers

Read Full Post »

We Jam Econo – The Story Of The Minutemen

Ik ging door het lint toen ik een paar jaar geleden te horen kreeg dat er een documentaire over The Minutemen stond aan te komen. Vanaf de dag dat ik hun legendarische album Double Nickels On The Dime (1984) kocht, ergens in de jaren negentig, stond die plaat in m’n top 5 aller tijden en ze is er nooit meer uit verdwenen. Honderden beluisteringen later (dit is vermoedelijk de enige plaat die ik elke week minstens een keer opleg) is m’n adoratie voor de mijlpaal nog steeds onverminderd. Het trio kwam uit een scene (die van het SST-label, waar o.m. ook Black Flag en Hüsker Dü gevestigd waren) die me sowieso al nauw aan het hart lag, maar wat die kerels deden was te uniek om vast te pinnen op een label, jaar of stijl. Double Nickels On The Dime is een onvergelijkbare uitbarsting van creativiteit en energie, een plaat die met een been in de Amerikaanse punktraditie staat, maar tegelijkertijd met onwaarschijnlijk veel verve de genrebeperkingen weet te overstijgen.

Wat hen voor de gemiddelde muziekfan puur ‘punk’ maakte was die liefde voor korte en vrij snelle geluidserupties. Het album bevat ook niet minder dan 43 songs (de 2LP-versie heeft er zelfs 46!), waarin de leden niet enkel hun draai geven aan de punktraditie, maar ook rotzooien met country, funk, jazz, avant-rock en folk. Dat de Minutemen zo uniek klonken had alles te maken met het feit dat niemand in de band er een conventionele stijl op nahield. Gitarist/zanger d. Boon speelde clean (zonder vervorming), jazzy en snijdend en verbazend virtuoos voor een ‘punk’, bassist/zanger Mike Watt was duidelijk beïnvloed door funk en jazz, en drummer George Hurley slaagde er in op elke song anders aan te pakken zonder ooit minder dan indrukwekkend te zijn. Hun songs waren snedig maar niet agressief, humoristisch maar niet onnozel, intellectueel uitdagend maar niet arty-farty, geëngageerd maar niet sloganesk. Het was hardcore punk voor dat een synoniem werd voor geweld en machogelul. Het was m.a.w. een band met een hart, een brein en elastische heupen, ook al hadden ze de sex-appeal van een waterbuffel.

Later ging ik ook het andere werk verkennen. Geen enkele plaat wist het geniale van Double  Nickels te benaderen, maar elke e.p. en al hun full-albums weten zich te onderscheiden: de oudere releases door de waanzinnige concentratie van ideeën en gejaagdheid, de latere door vervaarlijk dicht te komen bij conventionele rock-‘n-roll, maar dan op de Minutemen-manier. Aan het verhaal kwam een einde toen D. Boon in december van 1985 omkwam bij een auto-ongeluk. Watt en Hurley wilden er aanvankelijk het bijltje bij neergooien, maar richtten wat later fIREHOSE op met Minutmen-fan van het eerste uur Ed Crawford. Die band zou een paar platen maken die in het verlengde lagen van de voorganger, maar met een verschuiving richting alt. rock. Hurley zou de muziek de rug toekeren, maar Watt bleef spelen in talloze bands (waarvan Banyan een favoriet is), maakte drie uitstekende solo-albums, bleef de DIY-idealen uitdragen als eerbetoon aan D. Boon en werd uiteindelijk bassist bij de herenigde Stooges.

Ik zag de film voor het eerst toen ik in 2005 naar een optreden van Watt & The Secondmen ging kijken (recensieding). Het optreden, de tour van The Secondman’s Middle Stand, was memorabel en belandde uiteindelijk op m’n #2 van dat jaar, maar We Jam Econo maakte zo mogelijk nog meer indruk. Regisseur Tim Irwin is er immers in geslaagd om een film te maken die er verdomd goed duidelijk maakt wat The Minutemen zo onderscheidde. Gesprekken met Watt vormen de ruggengraat van de film, die chronologisch het verhaal van het trio vertelt, van de begindagen in San Pedro, de eerste concerten en de releases op SST, tot de steeds bloeiende creativiteit, de vriendschap in de band en de unieke stijl die het trio legendarisch maakte. Bovenal primeerde de expressie bij de band, die als geen ander de idealen van de DIY belichaamde. Daardoor werden de band en hun meesterwerk de belichaming bij uitstek van de punkgedachte. Ze lieten horen dat de mogelijkheden eigenlijk onbeperkt waren. “Punk is whatever we made it to be” luidde het.

Naast Watt en Hurley krijg je een resem getuigenissen van mensen die bij de band betrokken waren: de moeder van Watt, schrijver/muziekjournalist Richard Meltzer (die met de groep zou gaan samenwerken) en vooral veel muzikanten uit hun omgeving, stuk voor stuk ronkende namen uit de punk/alternatieve muziek uit de jaren tachtig: Jello Biafra (Dead Kennedys), Milo Aukerman (Descendents), Keith Morris (Black Flag, Circle Jerks), Henry Rollins, Thurston Moore & Lee Ranaldo (Sonic Youth), Flea (Red Hot Chili Peppers), John Doe (X), Grant Hart & Greg Norton (Hüsker Dü), Ian MacKaye (Minor Threat, Fugazi), J. Mascis (Dinosaur Jr.), Colin Newman (Wire), etc etc. Allemaal waren ze getuige van, of een invloed op, de bijzondere identiteit van de band. Tussen de verhalen en getuigenissen passeren een hoop livebeelden van de groep in actie.

We Jam Econo bevat uit twee DVD’s. De eerste DVD bevat de film (ca. 90 minuten), drie videoclips, een aantal extra scenes, en tenslotte een interview met de band uit 1985 van meer dan vijftig minuten. De tweede DVD bevat beelden van drie optredens, samen goed voor meer dan zestig songs, waaronder hopen Minutemen-klassiekers als “Fanatics”, “Ack Ack Ack”, “Political Song For Michael Jackson To Sing”, “This Ain’t No Picnic”, “Corona” (bekend als de theme tune van Jackass), “History Lesson Pt. 2”, “Little Man With A Gun In His Hand”. M.a.w.: onmisbare kost voor wie geïnteresseerd is in de periode, maar ook aan aanrader voor wie een meer oppervlakkige interesse heeft voor de band en zijn context. Het is een eye-opener en een machtig, soms zelfs ontroerend portret van een van de weinige bands (hun vriendschap, leven, kunst) die niet zomaar indrukwekkend was, maar ook inspirerend. Ware helden, of zoiets. (*****)

NOG STUFF:

“This Ain’t No Picnic”:

Ook de moeite, en een hoogtepunt uit de 33 1/3-reeks:

Nog een aanrader (als er iemand tot hier geraakt zou zijn): Our Band You Could Be Your Life (de titel is een verwijzing naar “History Lesson, Pt. 2”), een van de essentiële boeken over Amerikaanse 80s punk/gitaarrock, met hoofdstukken over Black Flag, Butthole Surfers, Sonic Youth, Minor Threat, The Minutemen, etc…

• Meer over de film
• Minutemen op Wikipedia
• Mike Watt website (onderhouden door de man zelf)
• Amazon.co.uk (waar je voor een luttele 15 euro een tijdloos meesterwerk kan kopen)

Read Full Post »