Feeds:
Berichten
Reacties

Posts Tagged ‘pete dexter’

datumlozedagenOpnieuw: de beste boeken die ik dit jaar las. Ik las slechts een handvol boeken dat ook dit jaar uitgebracht werd. Het toeval wil dat ik op dit ogenblik exact 100 boeken heb gelezen sinds 1 januari. Dat is waarschijnlijk het hoogste cijfer van de laatste vijf jaar, maar het ligt nog steeds aanzienlijk lager dan 10-15 jaar geleden, toen ik dagen van 36 uur leek te hebben. 20 van de 100 zijn misdaadromans (2 stuks belandden in de Top 20), 13 hebben iets met muziek te maken, 10 boeken werden geschreven door Nederlandstalige auteurs, 7 zijn jeugdboeken, 1 is een kleuterboek. 3 boeken las ik voor een tweede of derde keer.

De top 20:

  • Jeroen Brouwers – Datumloze dagen (2007)
  • Siri Hustvedt- What I Loved (2002)
  • A.F.Th. van der Heijden – Het Hof van Barmhartigheid (1996)
  • Christopher Coake – We’re In Trouble (2005)
  • Walter Mosley – The Man In My Basement (2004)
  • Ian Rankin – The Naming Of The Dead (2006)
  • John Burnside – The Dumb House (1997)
  • Hubert Selby Jr. – Waiting Period (2002)
  • Jerry Stahl – I, Fatty (2004)
  • Pete Dexter – Brotherly Love (1991)
  • Willy Vlautin – The Motel Life (2007)
  • Haruki Murakami – Norwegian Wood (1987)
  • Mark Andersen & Mark Jenkins – Dance Of Days: Two decades Of Punk In The Nation’s Capital (2003)
  • Tim O’Brien – In The Lake Of The Woods (1994)
  • David Mitchell – Cloud Atlas (2004)
  • James Frey –  A Million Little Pieces (2003)
  • George Pelecanos – The Sweet Forever (1998)
  • Richard Cook – Blue Note Records: The Biography (2003)
  • A.F.Th. van der Heijden – Onder het plaveisel het moeras (1996)
  • José Saramago – Het verzuim van de dood (2005)

Kortom: 12 Amerikanen, 4 Britten, 2 Nederlanders (waarvan 1 een halve Belg is en de andere 2 maal de Top 20 haalde), 1 Japanner en 1 Portugees.

NP: John Zorn – The Crucible

Read Full Post »

Wat boeken betreft hou ik geen rekening met publicatiejaar, daarvoor lees ik ze doorgaans met te veel vertraging. Ik las er dit jaar wel al 55 (lang leve de trein en het stellen van prioriteiten). De beste tien, in volgorde:

  • Jeroen Brouwers – Datumloze dagen (2007)
  • A.F.Th. Van der Heijden – Het Hof van Barmhartigheid (1996)
  • Walter Mosley – The Man In My Basement (2004)
  • Ian Rankin – The Naming Of The Dead (2006)
  • John Burnside – The Dumb House (1997)
  • Hubert Selby Jr. – Waiting Period (2002)
  • Pete Dexter – Brotherly Love (1991)
  • Mark Andersen & Mark Jenkins – Dance Of Days: Two Decades Of Punk In The Nation’s Capital (2003)
  • James Frey – A Million Little Pieces (2003)
  • Richard Cook – Blue Note Records: The Biography (2003)

Read Full Post »

Ik heb al sinds jaar en dag een zwak voor het werk van door-en-door Amerikaanse verhalenvertellers, of het nu gaat om de kortverhalen van Raymond Carver en John Cheever of romans van ronkende namen als John Irving (alhoewel, die Until I Find You was eigenlijk toch een tegenvaller), Philip Roth en Richard Ford. Pete Dexter, in 1988 nog winnaar van de National Book Award met Paris Trout, is er ook zo een. Brotherly Love is op geen enkel vlak écht opvallend of vernieuwend, maar dat hoeft ook niet. Het is een klassieke tragedie die met het nodige geduld en vakmanschap wordt afgewerkt. De onafwendbare ramp die uiteindelijk de (anti-)climax van het boek vormt wordt aangekondigd op de eerste pagina, daarna volgt het verhaal van neven Michael en Peter Flood, die als broers opgroeien in het Ierse maffiamilieu in Philadelphia. Het verhaal vangt aan in 1961, als beide jongens al laten zien wat er van hen gaat komen: de een is een laffe, gemene klootzak, voorbestemd voor een plaats aan de top, de andere is passief, maar intelligent, en zal uit z’n benauwende milieu proberen te vluchten. Aanvankelijk doet hij dat door rond te hangen in een boksclub, later door openlijk z’n loyaliteit op te zeggen. Een jongensboekje dus. Brotherly Love zoekt zo de zone op tussen John Hustons Fat City en Goodfellas en is een gortdroog en rechtlijnig verhaal over verraad, geweld en waardigheid, verpakt in een gelooide noir-stijl en voortgestuwd door stoere ventenpraat als “The loneliest people are the ones whose enemies have died.” (****)

  • Dexter, Pete. Brotherly Love. Penguin, Harmondsworth: 1991. 274 pag.

(neen, ik lees geen twee boeken per dag, het is die verdomde achterstand)

 

NP: Thin Lizzy – Johnny The Fox

Read Full Post »