Mondjesmaat. Spullen die ik elders niet kwijt kan. En alles op z’n tijd, natuurlijk.
Spannend!
Of hoe niet kunnen kiezen soms een deugd kan zijn. Altertape, een nieuwe project van drummer/componist Jonathan Callens (zie ook Humble Grumble, Kiss The Anus Of A Black Cat en nog een resem projecten), bewandelt de grens tussen postrock, droompop, jazz en minimalisme met sprekend gemak en een debuut dat nog veel goeds belooft.
Callens nam Glasstic Drops op met bassist Joshua Dellaert en gitarist Jan Ghesquière, maar dit is duidelijk zijn project, want hij neemt het leeuwendeel van de composities voor z’n rekening, net als drums en percussie, toetsen, monotron (een analoge synth in pocketformaat), samples en een enkele keer gefluit en stem. Dat suggereert meteen dat het een album is van franjes en tierlantijnen. En dat is het ook, maar gelukkig gebeurt het wel met een gezonde zin voor dosering en ruimte. Een enkele keer krijgen de songs een dwingende climaxwerking, maar het album begeeft het nergens onder z’n eigen gewicht. Het neigt soms zelfs eerder naar het onderontwikkelde, al moet dat niet altijd een probleem zijn.
Met “Lights” beschikt Altertape alleszins over een uitstekende opener die meteen heel wat troeven uit de doeken doet: de mooi gefaseerde laagjeswerking, de filmische prikkeling, de dromerige sfeer en ingenieuze geluidseffecten die ten dienste staan van de song. Het is wat mysterieus, een beetje romantisch en met de sirenenzang van Sarah Ferri erbovenop al helemaal een brokje cinemapop, die gaandeweg wat verschuift naar verwante oorden met 65DOS-pianootje en post-rockachtige ritmes.
Vervolgens krijg je nog een paar songs die erin slagen om meerdere gezichten te laten horen, soms binnen één en dezelfde song. “Reverse” gaat erg ingetogen van start, als een intro voor een singer-songwriterplaat, maar wordt dan ook weer overgenomen door een aanstekelijke pianomelodie. Door het gebruik van retrogeluiden neigt de band hier naar kitschterrein, maar weet vakkundig te vermijden dat het te sterk gaat overhellen. Het resultaat mag er eigenlijk best zijn, tussen kunstige klankencollage en catchy elektropop. “Snow” is daarna weer te vinden op terrein dat nauwer aanleunt bij klassieke postrock en een potige finale.
Het starttrio wordt gevolg door een paar songs die een andere koers volgen: het kale popnummer “Halfway” klinkt vooral erg sober en vetvrij. Gitaar en bas kringelen soepel rond elkaar, drums zijn clean en een heldere ruggengraat. Zo had Karate kunnen klinken als ze wat jazz hadden weggevijld en pop toevoegd. De jazzkant van Altertape komt dan weer mooi aan bod in Ghesquière’s “Last Call For Demerol”, een knoestig stuk dat een mooi platform biedt aan zijn wendbare gitaarspel. Je zou enkel willen dat het allemaal net dat tikkeltje rauwer geweest was, wat ook geldt voor “Loop”, dat na een dromerige aanzet haast gaat aanvoelen als een wat gladdere versie van mid-70’s King Crimson.
Misschien iets te clean, maar niettemin met genoeg eigen karakter om te overtuigen. Enkel in de tweede helft van het album vallen een paar dipjes te vinden. Zo slagen “Playground Warp” en “Dance” er niet in om een geheel te vormen dat de samenstelling van de ideetjes overstijgt en mankeer je de meerwaarde die het boven de middelmaat uittilt. Altertape heeft niettemin een fijne sound en stijl aangeboord, eentje die soms vernuftig in elkaar gepast werd en steek houdt, ondanks de vele invloeden. Een recept dat zeker verder verfijnd mag worden en doet uitkijken naar het vervolg.
IKD, 2014
Geplaatst in Muziek, Onzin | Getagd altertape, enola, glasstic drops, Jazz, pop ambient postrock, recensie | Leave a Comment »
Wat Steve Wynn betreft ben ik een laatkomer. Ik leerde de man z’n muziek pas kennen in 1999, toen hij My Midnight, z’n zesde soloalbum, uitbracht. In datzelfde jaar bracht ik van vakantie in New York ook The Days Of Wine And Roses (1982) mee, de debuutplaat van het machtige The Dream Syndicate, waarmee hij z’n stempel drukte op de gitaarrockgeschiedenis voor de generatie van Sonic Youth, Hüsker Dü, Dinosaur Jr., etc. goed op dreef gekomen was. Hoewel de band vaak gezien werd als een update van The Velvet Underground (en dan vooral ttv White Light/White Heat) en in mindere mate ook Television, ondergingen ze later subtiele transformaties die de band dichter naar het kamp van de rootsrock stuwden. Samen met o.m. Green On Red mag Wynn dan ook beschouwd worden als een van de voorvaders van de hedendaagse rootsmuziek en valt het steeds op dat zijn publiek vooral ook uit die hoek komt, ook al doen er zich regelmatig vrij heftige gitaaruitspattingen voor met een imposante intensiteit.
Ik kreeg de kans om de man aan het werk te zien in een Waaslandse huiskamer, waar hij voor een paar dozijn liefhebbers een knappe dwarsdoorsnede bracht van zijn werk, met een paar minder bekende songs die doorgaans achterwege gelaten worden, een handvol Dream Syndicate-klassiekers en songs uit recente en minder recente platen. En als je dan nog eens die discografie overloopt, dan valt vooral de consistentie op. Je kan hier en daar wel opmerkingen hebben over bvb. achterhaalde productie (ik ben er nog altijd van overtuigd dat albums als Medicine Show, Kerosene Man en Dazzling Display met een andere/betere productie nog een pak sterker zouden klinken), maar elke plaat bevat minstens een paar songs die in eender welke setlist overeind blijven. Wynn is geen groot zanger (hij klinkt wat nasaal en soms onvast), maar hij heeft een onderschat gevoel voor melodie en is een geweldig verhalenverteller. Hij werkte niet voor niks samen met George Pelecanos.
En ook: Wynn is een bevlogen live performer. De eerste concerten met The Miracle 3 die ik zag, vlak na de release van Here Come The Miracles (nog altijd een van de beste dubbelalbums uit de recente rockmuziek) stonden stijf van de adrenaline, raasden en daverden met een soms primitieve kracht, alsof je het gevaar en de kervende uithalen van VU verenigd zag met de oerkracht van Crazy Horse. En die gitaarduels van Wynn en Jason Victor, dissonant geharrewar met een epische dimensie. Op akoestische gitaar waaieren de songs natuurlijk minder breed uit, maar hier en daar werd toch op originele manier omgesprongen met het materiaal. Zo was de sobere versie van “Crawling Misanthropic Blues” (nog een van de meest explosieve en smerig rockende tracks op Here Come The Miracles) een vroeg hoogtepunt, net als een dromerig “Carelessly” uit Fluorescent en het mysterieuze “Punching Holes In the Sky” uit het onderschatte Crossing Dragon Bridge.
Een paar verrassingen: Gutterballs “Top of The Hill”, One By One” en zelfs “Halloween”, een stuk dat de man zelden akoestisch speelt en nu een haast mystieke draai kreeg door het sitarachtige gitaargeluid. Doe daar nog de gospelpop van “There Will Come A Day” en prijsbeesten als “The Side I’ll Never Show”, “Lay Of The Land” en “Burn” bovenop, en het resultaat is een weelde van uitmuntende songschrijverij. En dan natuurlijk nog het furieus gekapte gitaarspel van “The Days of Wine & Roses”, nog altijd een van de cruciale gitaarsongs van de jaren tachtig (en daarna). Wynn speelde nummers uit elke Dream Syndicate-plaat en een forse greep uit z’n solowerk, en hoewel de DS-songs duidelijk een streepje voor hadden voor velen, was dit een set zonder inzinkingen van een van de boeiendste en meest innemende songschrijvers van de voorbije dertig jaar.
The Dream Syndicate staat op 23/5 in Het Depot, weliswaar met Jason Victor op gitaar. Maar dat is dan wel de best denkbare vervanger voor Karl Precoda of Paul Cutler.
Setlist: Now I Ride Alone / Strange New World / Lay Of The Land / Crawling Misanthropic Blues / We Don’t Talk About It / Carelessly / Punching Holes In The Sky / Manhattan Fault Line / Top Of The Hill / The Side I’ll never Show / One By One / There Will Come A Day / The Days Of Wine & Roses // Burn / Halloween / See That My Grave Is Kept Clean / When You Smile
Geen idee waar te beginnen? Haal The Days Of Wine & Roses in huis en vervolgens The Complete Live At Raji’s 2cd. En Here Come The Miracles, Melting In The Dark en My Midnight. En dan de rest.
En nu nog ervoor zorgen dat YouTube minder inferieure live clipjes bevat en meer van dit spul:
Geplaatst in Concerten, Helden, Muziek | Getagd dream syndicate, fluorescent, here come the miracles, paisley underground, steve wynn, waasland | Leave a Comment »
Herhaling: ik maak een lijst van films die ik zag in 2012, niet van films die verschenen in 2012. Aangezien ik zelden nog in de cinema geraak (dit jaar enkel voor The Muppets en Skyfall), betekent dat dus films opnemen en DVD’s kijken. Net als bij de boeken veel pulp en genrefilms in 2012. Weinig wereldcinema, weinig arthouse, weinig speciallekes. Veel DVD’s beginnen ongeduldig te worden. Het waren dit jaar 157 films, geloof ik. Vorig jaar nog 160, in 2010 nog 173 en meer dan 180 in 2009. Daarvoor nog meer, al waren er toen minder boeken en tekstjes. Aan dit tempo stop ik binnen vijftig jaar met film kijken.
Veranderde spelregel: waar ik films die ik al eens gezien had in het verleden weerde uit de lijst, houd ik ze nu erin. Eerlijk is eerlijk. Ook al betekent dat er een film in het lijstje staat die ik intussen al een keer of tien zag.
Voor de volledigheid nog eens de vorige lijstjes:
2008
1. American Movie (1999), Chris Smith
2. Capturing The Friedmans (2003), Andrew Jarecki
3. Cidade de Deus (2002), Fernando Mereilles
4. Das Leben der Anderen (2006), Florian Henckel Von Donnersmarck
5. No Country For Old Men (2007), Joel & Ethan Coen
6. 4 Months, 3 Weeks & 2 Days (2007), Cristian Mungiu
7. Sympathy For Lady Vengeance (2005), Chan-Wook Park
8. Requiem (2006), Hans-Christian Schmid
9. Snow Cake (2006), Mark Evans
10. Eastern Promises (2007), David Cronenberg
2009
1. Grizzly Man (Werner Herzog, 2005)
2. There Will Be Blood (Paul Thomas Anderson, 2007)
3. Entre Les Murs (Laurent Cantet, 2008)
4. Chungking Express (Wong Kar-Wai, 1994)
5. Before The Devil Knows You’re Dead (Sydney Lumet, 2007)
6. Deliver Us From Evil (Amy Berg, 2006)
7. Anvil! The Story Of Anvil (Sacha Gervasi, 2008)
8. 10 Rillington Place (Richard Fleischer, 1971)
9. When The Levees Broke: A Requiem In Four Acts (Spike Lee, 2006)
10. Het Nieuwe Rijksmuseum (Oeke Hoogendijk, 2008)
2010
1. Das Weisse Band (Michael Haneke, 2009)
2. Let The Right One In (Tomas Alfredson, 2008)
3. Two Lovers (James Gray, 2008)
4. Man On Wire (James Marsh, 2008)
5. The Chaser (Hong-Jin Na, 2008)
6. Encounters At The End Of The World (Werner Herzog, 2008)
7. Inception (Christopher Nolan, 2010)
8. Up In The Air (Jason Reitman, 2009)
9. The Ghost Writer (Roman Polanski, 2010)
10. Walkabout (Nicholas Roeg, 1971)
2011
1. I Saw The Devil (Kim Ji-Woon, 2010)
2. The Sunset Limited (Tommy Lee Jones, 2011)
3. Lilja 4-Ever (Lukas Moodysson, 2002)
4. Sin Nombre (Cary Joji Fukunaga, 2009)
5. A Bronx Tale (Robert De Niro, 1993)
6. Rundskop (Michaël R. Roskam, 2011)
7. Inherit The Wind (Stanley Kramer, 1960)
8. The Fantastic Mr. Fox (Wes Anderson, 2009)
9. The Asphalt Jungle (John Huston, 1950)
10. A Single Man (Tom Ford, 2009)
En… 2012:
1. 12 Angry Men (Sidney Lumet, 1957)
2. Paths Of Glory (Stanley Kubrick, 1957)
3. Eastern Promises (David Cronenberg, 2007)
4. Black Swan (Darren Aronofsky, 2010)
5. The Misfits (John Huston, 1961)
6. Drive (Nicolas Winding Refn, 2011)
7. The Sweet Smell Of Success (Alexander Mackendrick, 1957)
8. The Man From Nowhere (Jeong-Beom Lee, 2010)
9. Blue Valentine (Derek Cianfrance, 2010)
10. In The Line of Fire (Wolfgang Petersen, 1993)
11. Tinker Tailor Soldier Spy (Tomas Alfredson, 2011)
12. Winter’s Bone (Debra Granik, 2010)
13. Meek’s Cutoff (Kelly Reichert, 2011)
14. Pour Elle (Fred Cavayé, 2008)
15. Simon Werner à Disparu (Fabrice Gobert, 2010)
16. The Grey (Joe Carnahan, 2011)
17. Skyfall (Sam Mendes, 2012)
18. The Girl With The Dragon Tattoo (David Fincher, 2011)
19. Shane (George Stevens, 1953)
20. Super 8 (JJ Abrams, 2011)
Vanaf #8 of zo is de volgorde haast willekeurig. Bijna: Once Were Warriors (Lee Tamahori, 1994), The Dark Knight Rises (Christopher Nolan, 2011), The Avengers (Joss Whedon, 2012), Barney’s Version (Richard J Lewis, 2010), Paradise Lost 3: Purgatory (Joe Berlinger, 2011), Down To The Bone (Debra Granik, 2004), The Duellists (Ridley Scott, 1977)
Series: geen nieuwe grote ontdekkingen gedaan, maar S2 van Borgen was nog een stuk beter dan het eerste en S5 van Mad Men kwam na een wat trage start toch weer bijna aan het niveau van S4.
Geplaatst in Film, Lijstjes | Getagd 12 angry men, actie, arthouse not so much, batmaaaaaan, cinema, dvd, Film, genrefilms, paths of glory, sci-fi, TV | 1 Comment »
Korte versie:
Brighton Rock 3.5
The Girl With The Dragon Tattoo 4 (90)
Restless 3
Super 8 4
Paul 3.5
Unknown 3
5 Days Of War 2.5
The Conspirator 2.5
Setup 1
Le gamin au vélo 3.5
Once Were Warriors 4
Welcome To The Rileys 3.5 (100)
American Graffiti 3.5
Cowboys & Aliens 2
Last Night 1
Alfie 1.5
Real Steel 3 (105)
The Grey 4
Ong-Bak 2
Never Let Me Go 3
The City Of Violence 2
The Human Centipede: First Sequence 1.5 (110)
The Dark Knight Rises 4
Violent Cop 3
Soeur Sourire 3
Four Lions 3
Leaves Of Grass 3 (115)
The Human Centipede: Full Sequence 1.5
The Rise Of The Planet Of The Apes 3.5
Harry Potter & The Deathly Hallows Part 1 3
Harry Potter & The Deathly Hallows Part 2 3.5
Sweet Smell Of Success 4.5 (120)
Paths Of Glory 5
Shane 4
The Avengers 4
A Somewhat Gentle Man 3.5
The Hunger Games 3 (125)
Blur – No Distance Left To Run 3.5
Blue Valentine 4
Men In Black 3 3
Harry Potter & The Prisoner Of Azkaban 3.5
Quarantine 2 1.5 (130)
Win Win 3.5
The Thing 3
Damage 2
Never Say Never Again 2
Prometheus 3.5 (135)
Blue Valentine 4
Thirst 3.5
Full Metal Jacket 3.5
We Need To Talk About Kevin 3.5
The Art Of Getting By 3.5 (140)
The Ward 1.5
The Misfits 4.5
Margin Call 3
A Man Apart 2.5
Drive 4.5 (145)
A Serbian Film 2.5
The Andromeda Strain 3
In Time 2.5
Skyfall 4
Killer Elite 2.5 (150)
Haywire 3.5
Die Hard 4
Tinker Tailor Soldier Spy 4
Carnage 3.5
The Amazing Spiderman 3 (155)
Kick-Ass 3.5
Hachiko – A Dog’s Tale 3.5
Series:
Jekyll 3.5
The Walking Dead 3
Borgen S2 4
Den Fördömde 3.5
Mad Mad S5 4
Geplaatst in Film, Lijstjes | Getagd cinema, dvd, films, TV | Leave a Comment »
Ik denk dat ik intussen voor de vijfde keer op rij mijn favoriete boeken van het jaar op deze blog pleur. Intussen is eindejaarslijstjes opmaken ook een van de beste redenen om de blog niet volledig te verwijderen. Van de ca. 200 lezers/dag die hier nog passeerden in de tijd dat er regelmatig updates waren (begin 2010?), blijft er nu nog maar een achtste over. Geen idee wat die verloren zielen hier nog altijd denken te vinden, maar kom. Google doet z’n werk.
Boeken dus. Ik maak ook al een jaar of vijf gebruik van de uitstekende website Goodreads om bij te houden wat ik lees. Ooit noteerde ik dat ook in schriftjes, maar die zijn helaas verloren gegaan, waardoor ik slechts een half juist beeld heb van wat ik de voorbije +20 jaar zoal heb gelezen. Maar de laatste vijf jaar houd ik het dus goed bij op Goodreads, waar een mens in alle rust kan bezig zijn met quoteren en opzoeken. Het voorbije jaar zijn er veel nieuwe gebruikers bijgekomen en wordt het vaker gebruikt als sociale netwerksite (met een hoop mensen die geen boeken lezen, maar wel 150 ‘vrienden’ hebben, dat soort toestanden) of om de culturele geloofwaardigheid op te krikken, weet ik veel.
Het fijne voor cijferfreaks als mij is dat je niet alleen een soort van uitdaging voor jezelf kan vastleggen (heel simpel: je duidt aan dat je X aantal boeken per jaar wil lezen en dat ding zegt je of je op schema bent of hoeveel dat je achter/voor zit), maar ook dat je rapportjes kan trekken van je leesgedrag (enkel aantallen/pagina’s/jaartallen). Als ik eens ga kijken wat ik de voorbij jaren gelezen hebt, dan levert dat dit op:
Op dit moment dus 97 boeken gelezen (#98, Bobbie Ann Masons In Country, zal dit jaar ook nog wel uit geraken), wat een beetje in de lijn ligt van het resultaat van vorig jaar en net iets minder dan in de jaren ervoor. Voor een stuk te verklaren, vermoed ik, omdat ik dit jaar meer concerten meegepikt hebt en tekstjes schreef, en daardoor vermoeider op de trein zat. Want dat is waar ik vooral lees, op de trein, terwijl ik omringd word door uit hun nek kletsende ambtenaren. Velen wringen zich in de handen aan het begin van de vakantie, omdat dat betekent dat er een boek per dag gelezen wordt, maar bij mij betekent het dat lezen even moet wachten (probeer het anders eens, met een 4-jarige in huis die alle volumeregels aan haar laars lapt). Door de toename van concerten en de fysieke vermoeidheid die dat met zich meebracht, heb ik vooral in de eerste helft van het jaar zitten indommelen op de trein en ben ik veel vaker overgeschakeld op ‘genrefictie’ (misdaadromans, etc). Die lezen vaak vlotter of je moet er een minder grote inspanning voor leveren. Intellectuele luiheid, ik weet het. Laat mij maar een simpele jongen zijn.
Opmerkelijk is wel het resultaat als je niet het aantal boeken gaat bekijken, maar het aantal pagina’s dat ik het voorbije jaar las:
En dan blijkt dat dit zowaar het topjaar geweest te zijn. Bijna 32.000. 87 pagina’s per dag, dat is niet zo veel, maar als ik er rekening mee houd dat ik amper lees tijdens verlof en weekends, dan valt dat nogal mee (de resultaten hierboven zijn bovendien pas betrouwbaar vanaf 2007, ik heb geen juiste gegevens van daarvoor).
OK, terug naar die boeken, want het moet niet enkel over cijfers gaan. Tot vorig jaar had ik een regel dat enkel boeken die ik voor het eerst las in aanmerking konden komen voor de lijst. M.a.w.: wie enkel op zoek is naar de beste boeken die gepubliceerd werden in 2012, die is eraan voor de moeite. Ik wens u elders veel succes. Ik probeer op de hoogte te blijven van een klein segment van de muziekwereld en dat vergt al genoeg energie. Wat boeken betreft laat ik me leiden door toeval, tips en persoonlijke (wan)smaak. Boeken die ik eerder al las, nam ik niet op in de lijst, maar aangezien dat maximum over een paar boeken/jaar gaat, houd ik ze vanaf nu erin. Idem voor films.
Was de verdeling tussen gekochte en geleende boeken vorig jaar ongeveer 50/50, dan ligt de nadruk nu vooral weer op aankopen. Om de eenvoudige reden dat ik niet vaak genoeg in de bib geraak. Van die boeken koop ik de grote meerderheid online, en veelal tweedehands. En dat om de simpele reden dat het anders onbetaalbaar wordt. Ik ben bereid om een paar honderd albums per jaar te kopen en daar de volle prijs voor te betalen bij de artiest of de kleinhandel, maar als ik dat ook nog eens moet doen voor boeken, dan moet ik in het weekend beginnen bijklussen in de bouwsector. Maar waarom vertél ik dat allemaal in Godsnaam?
Verder: Van die 98 boeken zijn er 19 (vs. 22 in 2011) die ingedeeld kunnen worden bij de YA (young adult literature). Dat om de eenvoudige reden dat er hier iemand in huis rondloopt die ik zonder schroom tot de experts in Engelstalige jeugdliteratuur van dit land durf rekenen. Het mens jaagt er ook een stuk of honderd per jaar door en steekt me regelmatig wat in handen. Ook de misdaadliteratuur was weer goed vertegenwoordigd (34 vs. 26 in 2011). Non-fictie: slechts 9, waarvan er een stuk of twee eigenlijk nog een soort memoires zijn en in de grijze zone tussen fictie en non-fictie zitten. Daarvan slechts twee boeken over muziek (het was ooit anders). Er waren ook drie graphic novels.
Als ik kijk naar oorspronkelijke taal, dan is de balans het voorbij jaar compleet overgeslagen naar de Engelstalige wereld. Ik ben een door de Amerikaanse corporate en consumptiecultuur geïndoctrineerde zombie geworden, dat klopt, beste kameraad van de wereldliteratuur. 4 van de 98 boeken waren van niet-Engelstalige auteurs. Wat betekent dat ik ook 4 boeken in het Nederlands las: Murakami’s 1q84 (deel 1-3) en Peter Terrins Post Mortem. Hoe dat zo komt, geen idee, waarschijnlijk omdat ik het Engels nog altijd een mooiere, rijkere taal vind, omdat er veel meer goede schrijvers bezig zijn in het Engels, omdat ik een obsessie heb met Amerika, omdat de boeken goedkoper zijn (hey, ik kan die Nederlandstalige hardcovers van 25 fucking euro niet blijven betalen), etc.
En dan nu, voor de volledigheid, de vier vorige lijstjes:
2008
1. Jeroen Brouwers – Datumloze dagen (2007)
2. Siri Hustvedt- What I Loved (2002)
3. A.F.Th. van der Heijden – Het Hof van Barmhartigheid (1996)
4. Christopher Coake – We’re In Trouble (2005)
5. Walter Mosley – The Man In My Basement (2004)
6. Ian Rankin – The Naming Of The Dead (2006)
7. John Burnside – The Dumb House (1997)
8. Hubert Selby Jr. – Waiting Period (2002)
9. Jerry Stahl – I, Fatty (2004)
10. Pete Dexter – Brotherly Love (1991)
2009
1. Cormac McCarthy – The Road (2006)
2. James Ellroy – Blood’s A Rover (2009)
3. David Simon – Homicide: A Year On The Killing Streets (1991)
4. Hubert Selby Jr. – The Room (1971)
5. Patrick Ness – The Ask & The Answer (2009)
6. Michael Connelly – The Poet (1996)
7. Cormac McCarthy – No Country For Old Men (2005)
8. Willy Vlautin – Northline (2008)
9. Ian McEwan – The Innocent (1990)
10. Jan Van Loy – Alfa Amerika (2005)
2010
1. Richard Yates – The Easter Parade (1976)
2. Richard Russo – Empire Falls (2001)
3. Ian McEwan – On Chesil Beach (2007)
4. Nicholson Baker – The Fermata (1994)
5. Michel Faber – Some Rain Must Fall (verhalen) (1998)
6. Richard Yates – Cold Spring Harbor (1986)
7. Dennis Lehane – Shutter Island (2003)
8. Ray Bradbury – Fahrenheit 451 (1953)
9. Timothy Findley – Spadework (2001)
10. Andrew Crumey – Mobius Dick (2004)
2011
1. Karl Marlantes – Matterhorn (2010)
2. Dave Zeltserman – Pariah (2009)
3. Newton Thornburg – Cutter & Bone (1976)
4. Richard Yates – Revolutionary Road (1961)
5. Lionel Shriver – We Need To Talk About Kevin (2003)
6. George Pelecanos – Shoedog (1994)
7. Juli Zeh – Corpus Delicti (2009)
8. Dave Zeltserman – Killer (2010)
9. C.E. Morgan – All The Living (2009)
10. Adam Ross – Mr. Peanut (2010)
2012
Ook dit jaar weer rare toestanden. Als ik kijk naar de auteurs waar ik meer dan 1 boek van las: dertien stuks van Lee Child. Ja, inderdaad. Jack Reacher kent geen geheimen meer voor mij. Niet allemaal even goed, maar minstens de helft was uitstekend en qua entertainment moeilijk te kloppen. Daarnaast 5 stuks van J.K. Rowling (aan de Harry Potter-reeks begonnen en de eerste vijf verteerd), 4 van Peter Robinson, 3 van Michael Connelly, Marcus Sedgwick, Haruki Murakami, G.M. Ford en Poe Ballantine, die mijn ontdekking van het jaar is. Twee van Lorrie Moore, en eigenlijk alle twee wat tegengevallen. Over tegenvallers gesproken:
De teleurstellingen van 2012:
1. Daniel Clowes – Ghost World (1998)
2. William Gibson – Burning Chrome (1986)
3. David Hughes – The Complete Kubrick (2001)
4. Michael Connelly – The 5th Witness (2011)
5. Haruki Murakami – 1Q84, deel 3 (2010)
#1 is een graphic novel. Vermoedelijk ook het onnozelste schijtboek dat ik de voorbije 3-4 jaar las. Ik wik/weeg m’n woorden.
De jeugdboeken:
Een aantal gelezen, maar de oogst was niet zo consistent als vorig jaar, toen ik de top 10 moeiteloos gevuld kreeg met boeken die ik iedereen zou aanraden. Dit jaar kom ik tot zeven stuks:
1. John Green – The Fault In Our Stars (2012)
2. Adam Rapp – The Children & The Wolves (2012)
3. Mal Peet – Life: An Exploded Diagram (2011)
4. John Corey Whaley – When Things Come Back (2011)
5. Emily Danforth – The Miseducation of Cameron Post (2012)
6. A.S. King – Ask The Passengers (2012)
7. J.K. Rowling – Harry Potter & The Prisoner Of Azkaban (1999)
Vorig jaar was ik volledig in de ban van A.S. King, maar met zijn laatste roman heeft Green de kopplaats weer ingenomen. De meest inventieve, intelligente en grappige schrijver van zijn generatie, die er voor het eerst in slaagt om een boek te schrijven dat een emotionele kopstoot geeft die even indrukwekkend is als het vernuft.
Ik weet het, al die verschillende categorieën bevestigt nog maar eens dat hokjesdenken, maar ik hou van orde en duidelijkheid. Nochtans zou het goed kunnen dat ik het volgend jaar allemaal bij elkaar gooi. Niet enkel om kwaliteit centraal te stellen, maar ook om voor eens en altijd duidelijk te maken dat deze YA-auteurs ass kicken.
De beste boeken van 2012 (die geen YA waren)
Het was eigenlijk een redelijk slecht leesjaar, als ik het vergelijk met de vorige. Vorig jaar had ik 2 boeken met vijf sterren en een stuk of 30 met vier sterren. Dit jaar 1 met vijf sterren en 21 met vier sterren. Omdat ik geen twintig boeken las waarvan ik vind dat iedereen ze gelezen moet hebben, geef ik hier enkel de top 10 mee. Voilà:
1. Timothy Findley – The Wars (1977)
2. Hubert Selby, Jr. – The Demon (1977)
3. Dave Eggers – Zeitoun (2009)
4. Poe Ballantine – Things I Like About America: Personal Narratives (2002)
5. A.M. Homes – The End Of Alice (1996)
6. Poe Ballantine – 501 Minutes To Christ: Personal Essays (2007)
7. Tom McNeal – Goodnight, Nebraska (1998)
8. John Fante – Wait Until Spring, Bandini (1938)
9. Lee Child – Worth Dying For (2010)
10. Poe Ballantine – God Clobbers Us All: A Novel (2004)
#1 is van een in 2002 overleden Canadees die intussen tot mijn favorieten behoort. Intussen vier boeken van gelezen, en allemaal super. De rest van z’n werk aan het verzamelen, maar ik moet nog een betaalbaar exemplaar vinden van z’n debuut, zodat ik het boeltje chronologisch kan lezen (ja, ik ben er zo eentje). #2 en #8 herlezen. #4,6 en 10 van dezelfde schrijver, die voortdurend de grens tussen reisverhaal, essay en memoires verkent. #9 is de fun award. #7 is de jaarlijkse onbekende. #5 is zware kost, maar dan goed. #11 zou gaan naar Peter Terrins Post Mortem.
Non-fictie:
Weinig gelezen, maar deze twee zijn op hun eigen manier onmisbaar:
1. John Dickie – Cosa Nostra: A History Of The Sicilian Maffia (2004)
2. John Corbett – Extended Play: Signing off From John Cage To Dr. Funkenstein (1994)
En dat is het. Ik heb dit zootje raprap zitten tikken, dus vergeef me de foutjes. Tot volgend jaar, da-hag.
Geplaatst in Boeken, Lijstjes | Getagd Boeken, dommelen, fictie, geen tijd, lijstjestijd, luiheid, non-fictie, romans, te moe, timothy findley, trein, up yours hugo claus, vermoeidheid | 1 Comment »
(Onderstaande is de vertaling van een festivalverslag dat ik schreef voor Enola – HIER)
Last week, I went to the Konfrontationen Festival (July 19-22) in Nickelsdorf, Austria. I had heard a lot about the festival before and even had vague plans to pay it a visit the past few years, but it never actually happened. But then I realized the time had come and I joined a few other people (thanks for the ride, T.!) on a trip that would become the single-most extraordinary festival experience I ever had.
I wrote a short piece before the concerts started on the first day (‘Introduction’ below) during Konono No1’s sound check, and on Friday, Saturday and Sunday, I walked from the hotel in Hungary to the Jazzgalerie, to sit in the shade with the laptop, drink coffee/beer and write some reviews of the concerts that were played the night before (waiting until I was home again was never an option, too many impressions would get lost). I finished the last batch (about the concerts that took place on Sunday) on Tuesday, after the 1200km ride home. I only missed the performances by Dafne Vicente–Sandoval/Klaus Filip and Sqid (sorry!). Those reviews were written in Dutch, but I promised organizer Hans Falb that I’d get him an English version as well. And since very few in the audience understand Dutch, why not throw this translation online as well?
About the text:
Even though I can write a half-decent sentence once in a while, English is not my mother tongue. It is therefore possible that you encounter grammatical/spelling (and other language) mistakes. I stuck as closely as possible to the original version. I also apologize in advance for the jarring repetition and sometimes clumsy language. I know some will consider reading this rambling 10 page text as exciting as reading a phonebook. On the other hand: several reports out there had to stick to a shorter format and often are as much about Neneh Cherry as they are about the rest of the festival. I thought it would be a pity to only mention the most anticipated concert. That’s why it became so long.
I can’t apologize for my opinions, however. I’m pretty sure some of those who were there will disagree about some opinions expressed below, and that’s fine. Even more than other kinds of music, free/improvised music allows the listener to create his/her own interpretation of a musical story. Sometimes they differ, sometimes they don’t. But if you see any factual errors, feel free to point them out and I will correct them.
My sincere thanks to Hans Falb and his many helpers to put this festival together (and for the cold beer, the coffee, the stangerl and unique atmosphere!). Thanks to all of the musicians for the wonderful concerts. See you next year.
INTRODUCTION
For more than three decades, the tiny town of Nickelsdorf (which is seemingly as cliché-ridden as you can get in Smalltown Austria: blink and you’ve passed it, dead as a doornail between noon and 3PM, the type of place where you’re prone to encounter characters straight out of Twin Peaks), only three miles away from Hungary, is transformed into the home of one of the most legendary free jazz & improvisation festivals of Europe. After years of planning with no result, I could finally make it as well. And five hours before the first concert, I’m already glad I did.
Here’s something you can hardly imagine until you see it with your own eyes: a village with barely 1600 inhabitants in the so-called ‘Burgenland’ (die Sonnenseite Österreichs!), where temperatures are currently peaking well beyond the 30° mark (eat that, Flanders) and where the entire daily life is dominated by clanging music, with a program that resolutely plays out less accessible (usually non-jazz based) improvisation. Maybe it’s an idea for Koekelare, Brakel or Dilsen-Stokkem [all Flemish villages]?
A first observation: the public is as diverse as that of the Eurovision Song Contest. Artists, volunteers and early arrived audience members find each other in the cozy hustle and bustle of the Jazzgalerie, where a backyard – complete with plastic roofing, grapevines and wooden benches – is still being prepared and the African party orchestra Konono No 1 is doing its sound check. Everything has DIY written all over it, so Live Nation it ain’t, but I have rarely visited an event that is so unpretentious.
Each night, four or five concerts take place, and starting tomorrow, also a few in the afternoon, organized in a building nearby or in the Evangelische Kirche just around the corner. Except for a few well-known names – Saturday will undoubtedly be dominated by the presence of Neneh Cherry & The Thing – there aren’t that many crowd pullers, even though there will be a few heavyweights of jazz/improvised music (Vandermark, Butcher and Lovens, to name just a few), but also a few younger talents and exceptional artists, often in surprising combinations. One of those is for example the Belgian vibraphone player Els Vandeweyer, who will play the first concert with Aleks Kolkowski (stroh violin & old analog devices – which makes me very curious to see how this will play out) and Ute Wassermann (voice/whistle).
THURSDAY JULY 19th
Berlin-based Els Vandeweyer (vibes, marimba), one of Belgium’s biggest improv talents, confronted two artists from an older generation. Classically trained performer/composer Ute Wassermann has been active for three decades with the most diverse ensembles and in a wide range of contexts (from solo pieces that were composed for her to abstract sound installations), while British veteran Aleks Kolkowski, who worked with Evan Parker, Phil Minton and Louis Moholo, is an expert of ‘mechanical-acoustic’ music, with mainly analogue instruments like the stroh violin/violophone (a kind of violin with a horn instead of the usual body, that’s often used in Balkan music), just like ancient phonographs and gramophone players.
For this performance, Kolkowski also brought his singing saw along which, in combination with Wassermann’s vocal acrobatics and whistles and the unconventionally played instruments of Vandeweyer (as usual toying with all kinds of percussive effects, unusual sticks and pimped gloves), led to a combination that was as remarkable as it was refreshing. Wassermann’s bag of tricks, allowing her to abruptly switch from hissing and growling to awkward sounds that made you suspect she was hiding a theremin somewhere, was already enough to attract attention, but with the timbrally similar sounds of Kolkowki on top of them, the sound palette even enriched.
Vandeweyer seemed less dominant than usual, which was a wise decision, considering this particular combination of textures. The concerts moved from spooky stubbornness and confusing abstraction to carnivalesque madness, but because of the limited length of the pieces you could never lose your focus. With these striking combinations and the ‘wrong’ use of instruments, Konfrontationen immediately stressed things can’t get crazy enough, something which was confirmed when Wassermann suddenly seemed to tear through the Chipmunks’ catalog. Crazy, but in a good way.
For a while, Black Top’s emergence made you think that a reunited Run DMC had come to Austria, but five seconds into the set, that impression had vaporized. Pianist Pat Thomas isn’t that well-known over here, but he’s been a part of the vibrant London scene for more than twenty years, appeared on a dozen Emanem-releases and worked with people like Derek Bailey, Lol Coxhill, Tony Oxley, and even with Sonic Youth’s Thurston Moore. Currently he’s working on a remarkable crossover with vibes player Orphy Robinson and tenor saxophonist Steve Williamson. The latter mainly gained credentials as a sideman for Abbey Lincoln and Cassandra Wilson at the start of his career. Their new exploits mainly swerve between free jazz, free improve and pulsating electronics.
Robinson played the vibes in a more traditional way than Vandeweyer and was usually the most conventional (perhaps predictable?) musician of the trio. Williamson also displayed a wayward style that sometimes reminded me of Steve Lehman’s crawling approach, but in the upper register also of the laments of David S. Ware, endlessly varying on volatile motives and introspective rounds. Thomas’ style on keyboards and piano could hardly be further apart. On the former he resolutely sought out sci-fi-like stubbornness and sometimes surprisingly accessible grooves (which never ran for long), while on the piano his style was much more obstinate, often full of brusque interval jumps.
One moment you could hear something best depicted as a cross between Monk and British colleague Veryan Weston, while the next bit was quite hypnotizing. Especially remarkable was the trio’s third piece, which eventually took up half of the concert – initially it seemed a bit uninspired and aimless, but suddenly you found yourself immersed in a forceful example of improvisation into infinity. The gig was finished off with a jokey encore (Fiddler on the Roof’s theme “If I Were A Rich Man” continues to be an irritating piece of music, despite the many quirks) that was eventually steered into a more angular direction with a dark beat, which was as groovy as it was cheesy.
The most renowned concert of the day was undeniably that of French quartet Qwat Neum Sixx. 67-year-old saxophone player Daunik Lazro has been a critics’ favorite for years, but it seems that only recently his name has been popping up more often outside of France. In any case, he had assembled a band that managed to create a highly intense marathon. To do this, he was supported by pianist Sophie Agnel, the somewhat androgynous figure of Michael Nick (violin) and Jérôme Noetinger, the man behind the Metamkine-label, who busies himself for the most part with his ‘dispositif électroacoustique’, a role that was as mysterious as it was essential within this context.
From the get go, the band veered through avant-garde terrain, with timbral explorations, attention to resonance and subtle tension arcs. Agnel mainly dove inside her piano with her hands, toying with cups and wires, which she used to fiercely floss the strings in the piano’s belly. The volume initially barely surpassed a whispered volume, until we got to the rustling air movements by Lazro and concealed haze of Noetinger, who created sputtering effects and recycled sounds by his partners that were seamlessly integrated into the whole. During its most extreme moments, it reminded me somewhat of the collaboration between Peter Evans, Mats Gustafsson and Agusti Fernandez on their album Kopros Lithos, though usually remaining a bit less radical than that.
However, this concert remained a tough listen, because an hour of stubbornness requires some audience involvement, that sometimes had too hard a time to get through this mental fitness session. Despite this, the concert was nothing less than a tour de force and a listening experience you had to endure. Lazro’s control over the baritone was simply impressive, even though it was chiefly a meeting with a quartet that profiled itself as a massive entity that united free improvisation with contemporary avant-garde tactics into an exorcizing trip for persistent listeners. It also proves once again that electro-acoustic experiment has become an increasingly prominent part of the world of free improvisation.
Despite the occasional funny moment and a rare melodic hint, the first festival day was a rather cerebral affair, with music to prick up one’s ears, music that requires attention and concentration and waits for the listener to grab the hints out of the air and turn it into a personal story (or not). Something completely different arrived with Congo’s Konono No 1, who aimed at the belly and legs with rhythmically repetitive party music that wanted to turn the stage into a dance party. The improvisation they brought along was of a very different, more horizontal kind, full of rhythmic variations while the exciting encouragements were totally different from the thoughtful improvisations that had come before.
Essential to the sound of this six-piece band is the use of thumb piano (likembé), which ensures a sound that’s as festive as it is scruffy, with barely any room for subtlety, but with buckets full of cheerful soul and sunny ambiance. Under the guidance of Augustin Makuntima Mawangu, who took care of the solo parts, the band created a bunch of songs that could be stretched as long as they wanted. And it worked: the way in which the bodies moved could differ – while it’s nothing more than gently rocking back and forth for the first one, the next one will stick to bending the knees or throwing each and every limb in every possible direction (an often hilarious spectacle) – it actually became the extravagant party that was promised at the start of the concert.
If you’re on the lookout for an endless challenge of creative exchange of ideas, you’re out of luck, but of course you have to put this in its right context. Konono No 1 is about rhythm, rhythm and rhythm, even more so when drumming duo Tony Buck (The Necks) and DD Kern (BulBul) joined the band and the music became even more trance-like, recalling the vibes of Steve Reid, while the amazingly energetic dance moves of vocalist Pauline Mbuka Nsiaka almost made you fear for a severe hip injury.
FRIDAY JULY 20th
The first concert of the second day took place in a barnlike building, in an idyllic and rolling landscape a few miles away. It would prove to be the ideal location for the duo Ona – Viennese video- and sound artist Billy Roisz and Ilpo Väisänen of legendary electronica duo Pan Sonic – to play the concert that was at the most outer edge of the “free music” spectrum. In a completely darkened room, with sturdy speakers in each corner, they opted for a minimalist performance, both visually and sonically, with flickering red/blue visuals and sound waves that culminated somewhere in the zone between drone, soundscape and oppressive electronica.
Roisz used a bass guitar to conjure up thundering booming and was responsible for the projections, while Väisänen mostly messed around with throbbing and pulsating low frequencies, ideally suited to clear the ear channels and bring the heartbeat down to below 50 beats/minute. Once again a concert that disrupted the thinking process and overwhelmed the audience with hissing, grumbling and trembling sounds. For a short while, towards the end of the 35-minute performance, the conceptual was set aside in favor of some old school sounds reminiscent of Kraftwerk and BRT-legend Xenon [old sci-fi series], but still retaining that equally stubborn minimalism.
The evening program boasted several heavyweights, who could luckily live up to the high expectations of the audience. The trio BassDrumBone (Mark Helias, Gerry Hemingway and Ray Anderson, respectively) only released a handful of albums, but their collaboration goes back to the late seventies, something you could definitely sense. Musical interaction and their own style were evident right from the start: these are musicians who have nothing left to prove to each other, are able to instinctively work with each other’s ideas and suggestions and have developed an immediately recognizable language, whether it’s in the groove- and swing-filled compositions like “Hence The Real Reason”, the dazzling solos of “Soft Shoe Mingle” or the seamlessly rendered end duo of “Space” and “Show Tuck”.
Just like their albums are nearly all interchangeable – because of their unique identity, not an absence of strong material – many of their compositions also follow a similar course, with individual intros and catchy melodies that often shortcut free passages. Despite some tougher sections and the often remarkably broken rhythms of Hemingway (few drummers succeed in playing an entire concert in an almost conventional style while never actually doing it), this concert remained an accessible performance that found a self-evident balance of structure and freedom, and tradition and renewal. Because of that, it found the perfect middle ground between Helias’ more thoughtful Open Loose en Anderson’s even breezier work with Marty Ehrlich.
There’s no weak link in this band, but Anderson is the ace in the hole. If you see this skinny broad-smiling guy, you’d just want to give him a flute to whistle on, but the sounds he manages to get out of a trombone – broad smears, razor-sharp eruptions and even intricate circular breathing full of variations – is proof of an immense imagination and control over his instrument. Seeing such a talented man give his all, while supported by colleagues who are willing and able to help him, is pure bliss.
Things would even get more eccentric, however. The new trio of John Butcher (tenor- and soprano saxophone), Mark Sanders (drums, percussion) and Georg Graewe (piano) has nothing left to prove. That Butcher and Sanders form a perfectly suited couple was already evident from their recently released album Daylight, but their collaboration with Graewe was equally fearless and adventurous. Maybe a bit too much so at first, because it didn’t take Butcher and Graewe very long before they started displaying their entire range of skills. In Graewe’s case that implied wild rage over the ivory, with hands that were constantly tumbling over each other, blasting the walls between free improvisation and modern classical, bombastically pushing the pedal to the metal.
In combination with Butcher’s antics, this caused some overkill. Even a world class musician like Ray Anderson, who, admittedly, plays an instrument that’s notoriously hard to tame, will have to acknowledge Butcher’s near super-human possibilities in terms of the most complete and uncompromising use of instrument possible. Butcher blows, squeezes, sucks and kisses the most eccentric sounds – from birdlike chirping and rumbling drones to inhuman screeching – from his saxes. Stunning to see and hear, but also turning into a musical freak show, all rolling muscles and full of Icarus ambition. Luckily the first marathon piece got its quieter moment after a while, after which it became more introverted and the musicians worked with a narrower, but sharper focus.
Mark Sanders, in the eye of the storm, proved himself as the most musically thinking musician on stage. What he did can only be described as painting with a drumkit, continuously varying with brushes and sticks, playing with mini toms and caressing with his bare hands. He came up with an impressively refined game of sounds that telepathically reacted to his surroundings and exuded coherence. Sanders sketched refined contours with confidence and gave this excellent concert a human face with a few ingenious interventions. Brilliant.
And the best was yet to come. Reed player Ken Vandermark had already introduced his new band Made To Break at last year’s Follow The Sound festival (Antwerp), but only with some degree of success. It was a fine concert, but felt somewhat stiff, the sound was below average and the band never really hit its stride. This time it took only about ten seconds before you had forgotten that Nickelsdorf was targeted by a few nasty rain showers. The quartet kicked off with imposing fieriness and an infectious energy, with hard swinging drum and bass parts by Tim Daisy and Devin Hoff and muscular riffs by Vandermark.
The main asset here was Christof Kurzmann, who delivered a crucial contribution from behind his laptop, by augmenting rhythmic patterns, adding bouncing sound waves and replaying Vandermark’s furious tenor playing. The result was a sparkling attack on mediocrity that never felt pompous or crude, yet seemed to combine the best of Vandermark’s most driven bands of the past. It felt like Spaceways Inc. (the soul, the funk), Powerhouse Sound (the groove) and The Vandermark 5 (the eclectic, genre-defying compositions) were turned into a new hybrid, an all overpowering bastard son.
You can hardly accuse Vandermark of laziness. He’s an artist who’s constantly on the lookout for new sounds and collaborations, which has recently often led to projects that veered closer to the worlds of chamber music, free improvisation and crossovers that felt like ways to satisfy his need for compositorial challenges. But it also felt great to see him head a well-oiled machine of a band that’s capable of subtle interplay, but also rough power. Whoever thought that Vandermark lost his flag ship after disbanding the Vandermark 5 is in for a treat now, because this sounded like the true beginning of a new, exciting chapter, one that after other recent highlights (both with the Resonance Ensemble and solo) strengthens the belief he’s on top of another one of his creative peaks. Fantastic stuff.
And then we were in for some confusion. Pianist Chris Abrahams of The Necks had apparently fallen on the stage while preparing for the concert and was driven to the hospital. What we got instead was a concert by remaining Necks members Tony Buck (drums) and Lloyd Swanton (bass) with Steve Williamson and Orphy Robinson from Black Top. It became clear very fast that, perhaps out convenience, they’d choose the route of fiery free jazz. Buck, Swanton and Robinson (on marimba) were soon hammering like lunatics, obliging Williamson to shed the coat of caution. Which happened.
All this related to the fire music of the sixties, with Buck attacking his drum kit with relentless ferociousness that referred to Keith Moon and Paal Nilssen-Love. After a first wild climax, there was a bit of a pudding effect with some directionless noodling, but the quartet was smart enough to streamline their approach into a new climax and top it off with a blast. It wasn’t particularly original, but it was well-received by an audience that thanked the band after such a night of delicacies with well-deserved, thunderous applause. A festival day like this, moving from highlight to highlight, is indeed a rare feat.
SATURDAY JULY 21st
Unfortunately, I had to miss the afternoon concert by Dafne Vicente-Sandoval (bassoon) and Klaus Filip (ppooll), but the well-filled evening program with its nice share of challenges well made up for that. It started on a high note with a performance by the “A” Trio of Sharif Sehnaoui, Mazen Kerbaj and Raed Yassine, three players of the Lebanese free improvisation scene who make highly unusual music with unconventional playing techniques that mainly create and vary on awkward sounds, resonating surfaces and mechanically messing around.
Sehnaoui’s handling of the acoustic guitar vaguely reminded me of the prepared guitar-approach of Paolo Angeli, using metal objects and squeaking and trembling effects that caused somewhat sitar-like effect. Bass player Yassine would never pluck his string the conventional way. Instead, he pressed cups and scales against his strings, making them sing, creak and roar with his bow, often creating results that had a middle-eastern vibe. Most remarkable, however, was Kerbaj (along with Sehnaoui also the founder of the Al Maslakh-label, another worthy discovery), who performed with nearly limitless creativity.
He not only messed around with trumpet, squeezing screeching and moaning sounds as he goes along, but also used all kinds of miscellaneous stuff – they often seemed like cheap toys – with which he brought the hypnotizing intensity to a boil. This all sounds artificial on paper, but the trio delivered some of the most mesmerizing pieces of the festival, a hypnotic feast of sounds that the first moment sounded like a transmission from outer space and the next like a clock workspace on the loose or a hysterical birdhouse. Apart from the guitar playing, which regularly delved into recurring rhythmic patterns, the concert offered not much in the way of melody or something else to hold on to, but that was compensated by the refreshing and playful inventiveness. You can hardly imagine a more original opening concert.
Next up: a few concerts by brand new bands that were put together especially for this festival. The first one was a quartet with Frank Gratkowksi (bass clarinet, saxes), Tanja Feichtmaier (alto saxophone), Peter Herbert (bass) and Christian Lillinger (drums), which boasted quite an energy, but never dissolved into directionless honking and hammering. The frontline with the two saxes worked excellently, Gratkowksi usually being a tad more aggressive than his counterpart Feichtmeier, who, with cramped left shoulder sounded as fiery, but also a bit more mellow, bending forward and backward like a female John Dikeman. The music threaded on punkjazz ground, but with a remarkable suppleness.
The quartet’s sound was to a large degree also dependent on the excessively dynamic drumming of Lillinger. He has a trio called Hyperactive Kid, and it soon became clear why. His hyper-flamboyant approach, in which he combines explosive beats with the use of shakers and manipulation of cymbal sounds, is the kind of support a reed player can only dream of. That hair lock of him keeps jumping up and down, as hectic as his sticks, which he nearly hit through his skins. His biggest asset, however, is his ability to create space. His bombastic style has a strong show-aspect that’s perhaps a bit too much for some, but you have to acknowledge that he’s a wonderfully catchy motor, perfectly able to slow down without losing his eccentricity.
Bass player Herbert is a generation older than his colleagues, but he gave his all with similar conviction and, along with Lillinger, even verged into a beautiful piece of quiet lyricism full of singing melodies (even on cymbals!). In short: a dream start (because this begs for a sequel!) by a new band, and a concert with nuance, swing and power, full of bleating and stomping parts of cajoling and horny, thrashing saxes, forceful drumming and varied bass work. To top it off, this infectious concert, during which I saw one talent confirm and another one emerge, was ended with a fragile encore, enhancing our enjoyment of it even more. Great when all the pieces of the puzzle seem to fall in the right place.
If the first quartet proved that a first meeting can lead to wonderful results, than the second one unfortunately showed the other side of the medal. Improvisation icon Paul Lovens had a meeting with pianist Albert Braida, cello player Frances-Marie Uitti and bass player Wilbert De Joode. It all started quite promising, with Lovens (as usual in his uniform of white shirt/black tie) who started messing with his trademark cups and broken rhythms, dreamy strings and well-dosed piano contributions. After that, the unpredictability and density only increased, but the ultimate goal – reaching a collective story with individual impulses – was rarely reached. The reason why? Not enough listening, too many ideas, a combination that didn’t work? No idea, perhaps all of that combined?
No one will doubt these musicians’ capacity to create remarkable music, but it seemed as if these four, despite the use of each other’s ideas and a non-stop trade-off, stuck to their own private directions. For a while, it almost resembled an intellectual game that withheld the key to the solution. Perhaps because there wasn’t any? Piano and drums shared a few rhythmic patterns, but it rarely led to anything new. The bass and cello sang and rasped, were caressed and plucked and created some repetitive figures, but the whole kept an awkward detachment, which made it hard to get carried away by the dizzying music and even harder to feel something.
Free jazz rarely reaches a wider audience, but the collaboration of Neneh Cherry and Scandinavian power trio The Thing – Mats Gustafsson (saxes, electronics), Ingebrigt Haker Flaten (bass) and Paal Nilssen-Love (drums, percussion), each of them a Vin Diesel of their respective instruments – caused quite a stir, also outside of the world of free jazz. The Jazzgalerie’s garden was by consequence filled to the brim for a concert that was a game that was already won before it had started. It was immediately clear that the trio’s approach is more raucous, but also a bit more shabby than on the record, with a lot of direct power play and an absence of subtlety. Of course, that’s not the main concern to start with. Even Neneh Cherry started jumping, headbanging and singing like a maniac right from “Too Tough To Die’s noisy start.
At first, Cherry’s voice didn’t sound that good: it seemed as if she’d been mistreating her voice for too long (tour fatigue?) and she regularly sounded quite off. “Dream Baby Dream” was a bit more controlled, just like the exorcism of “Golden Heart”, which Cherry used to start freewheeling enthusiastically, but with a sloppy timing. However, the quartet steadily got more focus into the set: “Dirt” was twice as wild (and powerful) as its studio counterpart and during a strong version of “Accordion”, you could only applaud Cherry for doing THIS after having been off radar for fifteen years, while it would’ve been much easier to come up with a useless comeback record and a tour of the has beens-circuit.
So, mainly mixed feelings up till then, but they gradually left because the band came up with a forceful finale, featuring a swinging take on zydeco song “Call The Police”, a convincing rant in Archie Shepp’s “Blasé” and a ferocious encore that glued the primitive violence of “Viking” and The Ex’s “Hidegen Fujnak a Szelek” together. It was perhaps not the expected triumph – it lacked the sharpness of the very best Thing-concerts for that – but that was compensated for by the colossal finale that nearly set the place on fire.
The laidback atmosphere and approach of the festival also has one disadvantage (or perhaps an advantage for those who get enough sleep): there’s a starting hour for the first band that’s usually respected, but you never know what time the next bands will play. Nobody can predict anything when it comes to the Konfrontationen time schedules. When Austrian Radian started its set, it was already half past two, yet a large part of the audience was still there. With good reason, because bass player John Norman, drummer Martin Brandlmayr and brand new band member and guitar player Martin Siewert (like Brandlmayr a member of Trapist, and also to be heard on the recently released (Fake) The Facts, with Dieb13 and Gustafsson) played an intense night concert.
To do that they delved into a broad array of influences that can also be heard on their albums (all of their Thrill Jockey-releases are worth checking out), ranging from Tortoise-styled postrock and the krautgrooves of Can to skittering electro-experiment (working best of all in the beautifully treated and ultra-tight drumming payterns of Brandlmayr, full of echoes, clicks and rattling effects), with hints of industrial and searing noise. Siewert had a battery of pedals in front of his feet and on his table and winked to soundscape and shoegaze, while Norman’s sturdy bass grooves made for a strong foundation. Vital was often Brandlmayr’s bass drum, mixed up to monumental proportions and giving their music a metropolitan, vibe and danceable beats.
They played with clear outlines, unlike many of their colleagues on the festival, but also here there was room for improvisation and the three of them created music that sounded entirely contemporary, mesmerizing and irresistibly cool, as if this farmer’s village was temporarily transported to some underground location in Vienna or Berlin. As appropriate as the opener was, so good was it also to have Radian as final act on the menu of this uneven, but intriguing third festival day.
SUNDAY JULY 22nd
Such volume and such roaring inspiration! When Ab Baars presses that tenor saxophone to his lips, deeply rumbling and bleating expressively, the blues of Frank Wright and Albert Ayler still simmering in those outer regions, it suddenly gets very quiet on the benches of the Evangelische Kirche of Nickelsdorf. He varies on staccato elements and hyper-intense screaming, only to switch to a softer, almost creamy tone later on, one that’s more aligned with the Zen-calm he exudes. Together with Dutch-based bass playter Meinrad Kneer and veteran drummer Bill Elgart (Paul Blery, Lee Konitz, etc), he only plays sporadically, but it sounds as if they’re doing nothing else.
The bass player and drummer are constantly in touch with each other, using each other’s hints and suggestions, which leads to mesmerizing combinations of bowed strings and gently treated toms and sizzling cymbals, with now and then an abrupt, rumbling explosion. Baars created a more meditative atmosphere on his shakuhachi (which he’s been playing regularly since he bought it on a trip to Japan several years ago) and finally switches to clarinet, with sustained notes and hysterical peaks in which the ghost of John Carter is a fixed presence. And then I’m suddenly reminded of the influence Baars must’ve had on Vandermark’s clarinet playing as well.
The highlight takes place in the second extended piece, when a serene clarinet solo only gains expression and emotion, painfully beautiful and intensely howling and cuts to the bone with carving smears. That you can accomplish this without any form of preparation takes openness, a willingness to listen carefully and baggage, which these three display with class. Baars, Kneer and Elgart won over the entirely filled church with perhaps the most intensely concentrated concert of these four days. Mightily beautiful. So beautiful even, that we didn’t want to interrupt its reverberating beauty with the performance of Sqid, later in that same church.
The Necks’ concert, which didn’t take place because of Chris Abrahams’ fall, was rescheduled to Sunday. Together with drummer Tony Buck and bass player Lloyd Swanton, pianist Abrahams has been using one of the most recognizable approaches to live concerts in the world of jazz and improvised music. The Necks favors marathon performances that excel in coherence, fluent movements and trancelike-ambiance. No swing, no sudden rhythmic shifts or conventional solos, but a group performance that’s closer to minimalism, drone and majestic laments.
Sometimes, it leads to fierce arcs of throbbing tension (there’s a reason why The Necks opened for apocalyptic rock band Swans), something that also worked out nicely on the stage of Konfrontationen. Abrahams started off with simple repetitions of seemingly lost notes he let resonate with his sustain pedal. Buck added barely audible, metallic percussion, while Swanton’s pulsating stringpulling and pressing kept everything under control. The machine slowly got on its way and turned out a ritualistic performance that lasted nearly fifty minutes.
You’d think it’s all about that unavoidable climax at the end, that increasing intensity until the whole thing blows up in a miasma of torn shards that allows the band to start all over again, but that’s not exactly what happens. There were peaks, of course, mainly because of the unrelentless play of density and volume, but they caused a slow transformation into a new segment and not the sudden tabula rasa. As such, you were confronted with gradual, very natural waves following the tactics of continued tension and coherence and not the course of impressive, but easy violence. This was a bit of a breather after all those concerts doing the unpredictable thing.
Playing with teeth, tongue, lips, breath, saliva, valves and (sometimes) a mouthpiece, is the beloved trademark of Christine Abdelnour, who’s been augmenting the altsax vocabulary with stubborn perseverance for years now. For as long, she’s been a mainstay in improvisation circles, working with colleagues from the most diverse areas of experimental music, while that obsession for sound in its purest form remains a recurring phenomenon. By consequence, lovers of traditional jazz better steer away from her avant-garde tactics. Together with Andrea Neuman (inside piano) and Bonnie Jones (electronics), with whom she recently released an album under the name As : Is (recorded at the Q-O2 in Brussels), she provided Nickelsdorf with a remarkable concert.
Neumann’s task should be taken quite literally: on her table effectively lay the inner bowels of a piano, which she treated, groped and caressed with all kinds of objects, most frequently with a bow. Jones worked with crackling, whistling and rustling sounds (or the nagging sound your cell phone might make right before it starts ringing) and field recordings that she extracted from her laptop, which in combination with the mouth experiments of Abdelnour led to an intricate coming and going of shuffling sounds.
Sure, it was something else, and even uncanny sometimes, because of the strikingly low volume, but whether it was enough probably depends on personal preference. I found this an intriguing, but not very captivating performance that hinted at possibilities without fully exploring them. Seeing a musician play a saxophone without a mouthpiece can be unusual, but what if nothing much happens? To really make an impression, the concert could’ve used a bit more dynamics. Now it was a bit meager, certainly when compared to what was still to come.
The concert by Keith Tippett (paino), Julie Tippetts (voice/toys) and Willi Kellers (drums) was definitely among the most striking concerts of the festival. Since the sixties, Tippett has been playing an unusual role within the realm of free music, because of his many links to the world of rock & roll (King Crimson, Brian Eno, etc) and his love for large ensembles, but also because of his fondness of the solo performance. This time around, he played a concert with his wife (formerly Julie Driscoll), with whom he developed an original bond on stage.
It’s hard to label their music – initially akin to pop and folk music, while the next development is definitely more robust and unpredictable – but the ease with which they create their own strand of improvised music is remarkable. Tippett knows how to create dynamics, juggling with jangling apreggio’s and dreamy chords, often ending up in the wasteland between spooky and fairytale-like ambiance due to Tippetts’ sirene wails. Via all kinds of toys, ranging from petite percussive stuff to shakers, thumb piano, tambourine and mini xylophone, it also had a childlike naiveté, with an emphasis on rhythmic patterns. Hovering between lyrical and forceful support, Willi Kellers was equally as creative with often explosive accents. What he did with an enormous aluminum scale was nifty as well, patiently rattling and rotating around Tippett’s piano stories.
The performance dragged on a bit too long at the end, but during its best moments, this trio turned in a theatrical, remarkably fluent performance – intensely intimate and majestic at the same time, with tribal, semi-kitschy and powerful impulses that were seamlessly combined into something unique. If there are more musicians doing this kind of stuff, please let me know, because I can’t think of any right now.
The concert by the Bauer 4 is something you’d love to hear more often at improvisation festivals. You have to admit: the Dutch know how to use humor and the absurd to great effect, but improvised music often also tends to be a bit on the dry and navel-gazing side, the kind of intellectual debate that doesn’t allow many light, breeziness and humor, but that’s hardly something you can accuse these guys of. The German Bauer-clan has acquired a noble standing in the meantime. The most well-known two of them, trombone players Connie and Johannes, were joined by third brother Matthias (on bass) and Connie’s son Louis Rastig (piano), one of the forerunners of a new generation and organizer of the brand new A L’Arme! Festival, which took place in Berlin at the same time.
The Bauers seemed to realize that the crowd could use something digestible after more than twenty concerts and their reaction was appropriate. They played an energetic set with mainly shorter pieces that run the entire gamut, from hyper-nervous sizzling and bleating (with, as usual, a key role for the clownish birthday boy, Johannes) to thwacking interplay that led to a bold wall of sound that made you realize that Rastig could hold his own between those heavyweight players with a physical intensity (hook him up with Lillinger and it’ll be satisfaction guaranteed for fans of musical action painting) and thundering piano parts. The men also realized the importance of space and often played in smaller combos.
There was, for instance, a solo piece by Connie that started quite breezily and predictably, but created a nice moment of variation in a set that in the hands of lesser musicians could have turned into a massive, corpulent whole. Or the expressive discussion between Rastig and Matthias, who even started yelling and moaning to comic effect. The result: a diverse and sparkling performance that veered towards the work of Carl Stalling and the Keystone Cops at times, but also had its moments of introspective finesse. It’s always great to watch a band with such virtuosity having fun on stage.
The fifth and last concert of the evening perhaps was one too many, but with the guys of Papajo – drummer Paul Lovens (same uniform, but with a haircut and a shave), bass player John Edwards and trombone player Paul Hubweber – you get to see a few guys that both individually and collectively make a difference, which was also the case in Nickelsdorf. It seemed obvious that these guys have often played together before, because the flowing traffic of suggestions, as well as the telepathic interplay, during which the creative style of Lovens was countered by the sheer endless techniques of Hubweber (rarely have I seen a musician with all kinds of aids that agile) and the brilliant control of Edwards.
It’s quite impressive that the bass player, even while facing colleagues with such an idiosyncratic style, was still the most striking figure on stage, churning out lightning fast runs, pizzicato playing and a whole bag of percussive tricks. Now and then you could even discern some aspects of the groove-oriented play he gave away alongside Mulatu Astatke a while ago. What it perhaps lacked, to a certain degree, was a narrowly focused arc or more of a climax, but at a festival like this, where everything usually comes as a surprise, that’s hardly a severe critique. The adventure and freedom were a magnificent tribute to the festival’s unique character.
———————–
And finally I get to a kind of conclusion. One of them is that the claim that “you only realize what it means once you’ve experienced it” is actually correct. It has nothing to do with elitism or teasing, but with the observation that this festival has its own set of rules and only follows its own course, one of unconditional love for music. The program is composed with knowledge and an eye for tradition and renewal, the sound is always good and musicians and audience share the same space for four days and share a glass (or more) together. Because it’s natural. There’s none of that irritating applause after each solo, either. The only applause I heard came AFTER a piece. Food and drinks are affordable. And good. The reception is warm, the atmosphere laidback.
In short: it’s a festival with a lot of heart, which is to a large degree the result of the dedication, vision and madness of organizer Hans Falb, who’s been running this event since 1980 and can count on a small and equally dedicated army of volunteers. After a few days, it becomes clear why Nickelsdorf has become a Mekka for fans of improvised music from all over Europe, why a lot of musicians (from Mats Gustafsson and Georg Graewe to Roscoe Mitchell, Christof Kurzmann and Evan Parker) consider it a second home, and why this was for me perhaps the best festival experience in more than two decades of going to concerts. The purpose of this rambling monologue is therefore not to stress that you perhaps weren’t there, but to make sure it is documented, in some form. Even if it’s by a Belgian. Valuable experiences need to be treasured. And next year you’ll come along and experience it for yourself.
More impressions/articles/photos, etc – HERE
Geplaatst in Avant-garde, Concerten, Helden, Jazz, Lawaai, Muziek | Getagd austria, Österreich, festival, festival review, free jazz, free music, hans falb, improvisation, Jazz, konfrontationen, nickelsdorf, stangerl | 5 Comments »
Korte versie:
Monsters 3
Pulsar 3
Celda 211 3.5
Winter’s Bone 4
Snow White & The Seven Dwarves 3 (20)
Buried 4
The Lincoln Lawyer 3
Shrek Forever After 2
The A-Team 2
Stone 2
Barney’s version 4
Captain America 2
El Secreto de sus Ojos 4
Vanishing On 7th Street 2.5
Bande à Part 3.5 (30)
13 (Tzameti) 4
The Mechanic 2
Alien Raiders 1.5
Battle: Los Angeles 2.5
Autopsy 1
Wall Street: Money Never Sleeps 2
Pour Elle/Anything For Her 4
Devil 3
Pretty Bird 2.5
Toast 3 (40)
The Adjustment Bureau 3.5
The Girlfriend Experience 2.5
Limitless 2.5
Somewhere 3
Stake Land 3
Avant l’Aube 3.5
Black Swan 4.5
Long Weekend 3
Down To The Bone 4
Nine Miles Down 2 (50)
Meek’s Cutoff 4
The African Queen 3.5
Takers 2.5
Hereafter 2.5
S.W.A.T. Firefight 1.5
In Bruges 3.5
Shank 2
Blitz 3
Endure 2
Hobo With A Shotgun 3.5 (60)
Paradise Lost 3: Purgatory 4
The Whistleblower 2
12 Angry Men 5
Sanctum 2.5
Scream 4 3
Elektra 2
The Man From Nowhere 4.5
The Interpreter 3.5
Five Minutes Of Heaven 3.5
Simon Werner à Disparu 4 (70)
Trust 2.5
Howl 3.5
Eastern Promises 4.5
Thor 2
13 2.5
The Son Of No One 2
London Boulevard 3
The Three Next Days 3
Henry’s Crime 2.5
Source Code 4 (80)
Sherlock Holmes 2 2
The Resident 2
Animal Kingdom 3.5
North By Northwest 4
The Ledge 1.5
Mission Impossible – Ghost Protocol 3.5
The Runaways 2.5
The Yards 3.5 (88)
Series:
The Bridge 3.5
Borgen 3.5
Zoiets.
Geplaatst in Film, Lijstjes | Getagd cinema, dvd, Film, geen bal op de tv, TV, zetelliggen | 4 Comments »
Hallo. Ik heb er een favoriet bij. 4 Findleys gelezen, 4 keer prijs. Dat gewoon ter info.
Geplaatst in Boeken, Helden | Getagd horror, oorlog, oplawaai, the wars, timothy findley, WO1 | Leave a Comment »
Eergisteren terug in de vertrouwde omgeving gearriveerd, dus als ik niet te veel rondhang op concerten, dan zou dat aantal films snel gevoelig moeten stijgen. Intussen doen we het met dit:
- The Queen (Stephen Frears, 2006). Zelfde bedenking als de vorige keer. Goed, onderhoudend, had meer in gezeten. Helen Mirren is geweldig. (***1/2)(5)
- Cars (John Lasseter, 2006). ’t Is geen Toy Story, Up, Wall-E of The Incredibles. Wel beter dan Monsters, Inc. (***)
- The King’s Speech (Tom Hooper, 2010). Madam zegt dat die beter is dan Black Swan, die ze in ’t zelfde weekend zag. Geen idee of dat klopt, maar dit is wel een heel goed, erg klassiek drama. (****)
- Brötzmann (René Jeuckens, Thomas Mau & Grischa Windus). Uitstekende documentaire, die gemaakt werd tijdens een minitournee van het Chicago Tentet in Londen en Wuppertal. Mooie interviews en spetterende concertfragmenten, die voor een keer erg goed klinken en mooi in beeld gebracht zijn. Niet te missen voor de fans! Een iets uitgebreider bespreking HIER (****)
- Daredevil (Mark Steven Johnson, 2002). De director’s cut, voor wat het waard is. Was blijkbaar nogal afgekraakt, maar ik vond het best nog amusante onzin. (**1/2)
- In The Line Of Fire (Wolfgang Petersen, 1993). Damn, al bijna twintig jaar oud. Intussen al een keer of vier bekeken. Blijft een ultra-effectieve thriller. (****1/2)(10)
- Mad Max (George Miller, 1979). Ook maar aangeschaft op DVD. Cultklassieker, waarvan ik de helft al vergeten was. Ideaal voor autofreaks en met een amateuristische charme. (***1/2)
- Crash (David Cronenberg, 1996). Zag er intussen wat verouderd uit (net als die andere ophefmakende film uit de mid-90s, Lost Highway). Geen Cronenberg Grand Cru, al is de seks wel kinky. (***)
- The Duellists (Ridley Scott, 1977). Zéér aangenaam verrast door dit debuut van Ridley Scott (die niet lang hierna Alien maakte). Met de uitstekende Keith Carradine en Harvey Keitel in de hoofdrollen. Prachtig in beeld gebracht. (****)
- Unhook The Stars (Nick Cassavetes, 1996). Marisa Tomei én Gena Rowlands in dezelfde film. Voor de gemiddelde filmliefhebber vast wat sentimenteel, maar ook de tweede keer niet aan kunnen weerstaan. (****)
- The Muppets (James Bobin, 2011). Gisteren gaan kijken met de kleine. Heel plezant, heel charmant, pure nostalgie. (***1/2)(15)
Geplaatst in Film | Getagd brötzmann, cars, crash, daredevil, dvd, Film, in the line of fire, mad max, the duellists, the king's speech, the queen | 2 Comments »
Hop, laatste lijst voor 2011. Basisregel is die van de films: een favorietenlijstje uit alle boeken die ik dit jaar voor het eerst las (elk jaar zijn er wel een paar favorieten die ik herlees). Er zullen er weinig bij zijn die ook dit jaar uitgegeven zijn. Ik geloof dat de verhouding tussen aangekochte en uitgeleende boeken ongeveer 50/50 is, maar de grote meerderheid van de aankopen is tweedehands. En een geluk dat Engelstalige uitgaven doorgaans een stuk goedkoper (en minder lelijk) zijn dan de Nederlandse vertalingen.
Aantal: de teller staat nu op 98. Dat is een stuk meer dan verwacht, gezien de drukte van dit jaar. Anderzijds valt het waarschijnlijk voor een stuk te verklaren door het feit dat ik redelijk wat jeugdromans (22) en misdaadromans (26) las. Die gaan er sneller door. Van de 98 waren er 86 van Engelstalige auteurs; De rest: acht in het Nederlands, twee Frans, twee Duits.
Voor wie het interesseert, de toppers van de vorige drie jaren:
2008
1. Jeroen Brouwers – Datumloze dagen (2007)
2. Siri Hustvedt- What I Loved (2002)
3. A.F.Th. van der Heijden – Het Hof van Barmhartigheid (1996)
4. Christopher Coake – We’re In Trouble (2005)
5. Walter Mosley – The Man In My Basement (2004)
6. Ian Rankin – The Naming Of The Dead (2006)
7. John Burnside – The Dumb House (1997)
8. Hubert Selby Jr. – Waiting Period (2002)
9. Jerry Stahl – I, Fatty (2004)
10. Pete Dexter – Brotherly Love (1991)
2009
1. Cormac McCarthy – The Road (2006)
2. James Ellroy – Blood’s A Rover (2009)
3. David Simon – Homicide: A Year On The Killing Streets (1991)
4. Hubert Selby Jr. – The Room (1971)
5. Patrick Ness – The Ask & The Answer (2009)
6. Michael Connelly – The Poet (1996)
7. Cormac McCarthy – No Country For Old Men (2005)
8. Willy Vlautin – Northline (2008)
9. Ian McEwan – The Innocent (1990)
10. Jan Van Loy – Alfa Amerika (2005)
2010
1. Richard Yates – The Easter Parade (1976)
2. Richard Russo – Empire Falls (2001)
3. Ian McEwan – On Chesil Beach (2007)
4. Nicholson Baker – The Fermata (1994)
5. Michel Faber – Some Rain Must Fall (verhalen) (1998)
6. Richard Yates – Cold Spring Harbor (1986)
7. Dennis Lehane – Shutter Island (2003)
8. Ray Bradbury – Fahrenheit 451 (1953)
9. Timothy Findley – Spadework (2001)
10. Andrew Crumey – Mobius Dick (2004)
Kijk, dit is de man die de #1 van 2011 schreef:
Opvallend is ook dat sommige auteurs goed vertegenwoordigd werden. Van acht auteurs las ik twee boeken (John Green, Michael Connelly, A.S. King, George Pelecanos, Denis Lehane, Peter Robinson, Newton Thornburg, Amélie Nothomb). Van drie auteurs las ik drie boeken (Walter Mosley, Robert B. Parker, Anthony McGowan). Van twee auteurs las ik vier boeken (Elvin Post, Dave Zeltserman). Van Mark Billingham en Magnus Mills las ik er vijf.
Het zwaarst teleurgesteld door
1. Amélie Nothomb – Vuurwerk en ventilators (Le sabotage amoureux)
2. John Fante – The Road To Los Angeles (na X jaar herlezen en zwaar ontgoocheld… what was I thinking?)
3. Michael Connelly – Crime Beat (dat was er eentje voor de centen)
4. Magnus Mills – The Scheme For Full Employment / Explorers of The New Century / The Maintenance Of Headway (zo goed als The Restraint Of Beasts was, zo slap zijn deze derderangs afkooksels)
Verder is A Visit From The Goon Squad van Jennifer Egan waarschijnlijk het meest overschatte boek van het jaar. Degelijk? Ja hoor. Uitzonderlijk? Nah. Dan liever Mr. Peanut van Adam Ross. Dat was iets anders.
Voor de jeugd
Ik heb het geluk dat de jeugdromans die ik lees al een beetje voor me geselecteerd worden, want daar was de gemiddelde kwaliteit verbluffend goed. Zoals ik waarschijnlijk al meldde is er een onwaarschijnlijke storm aan goede young adult literature, en dan vooral uit de Verenigde Staten (dat van den oppervlakkige Amerikaan is passé, vrienden), waar auteurs aan de slag gaan met humor, origininaliteit en diepgang op een manier die soms leidt tot overweldigende resultaten. De tijd van het stiefmoederlijk behandelen is voorbij. Net zoals er misdaadauteurs zijn die het kruim van het literaire wereldje op een hoop schrijven, zo ook hebben auteurs als pakweg Libba Bray en Anthony McGowan een verbeelding die hun serieuze collega’s vaak missen. Laat dat snoeverig dedain dus maar achterwege, beste dames en heren cultuurkenners.
Enfin, hier de beste 10 jeugdromans. Probeer er eens eentje mee te pikken:
1. A.S. King – Please Ignore Vera Dietz (2010)
2. A.S. King – Everybody Sees The Ants (2011)
3. Gregory Galloway – As Simple As Snow (2005)
4. John Green – An Abundance Of Katherines (2006)
5. Sherman Alexie – The Absolutely True Diary Of A Part-Time Indian (2007)
6. Libba Bray – Going Bovine (2009)
7. Anthony McGowan – Henry Tumour (2006)
8. David Levithan & Rachel Cohn – Dash & Lily’s Book Of Dares (2010)
9. Robert Cormier – The Chocolate War (1974)
10. Patrick Ness – A Monster Calls (2011)
De beste boeken van 2011
En dan het enige waarvoor ge hier gekomen zijt. Misschien nog meegeven dat ik dit jaar bitter weinig non-fictie gelezen heb. Hier en daar wat memoires, maar op #18 na leverden die weinig ophefmakende dingen op. Al zal de man (sorry Maïté, Siri Hustvedt is nog altijd de vrouw die het dichtst bij het hoogste schavotje geraakte) die op #1 staat ongetwijfeld een en ander geput hebben uit z’n herinneringen. Voor de rest ook maar een klein handvol verhalenbundels, waarvan de beste vermoedelijk van Joost Vandecasteele was. Geen klassieker, maar goed spul (ik moet zorgen dat ik geen lappen krijg van die bulldog). Ah ja, er was ook één pornografische roman bij, Killing Johnny Fry, van Walter Mosley, de man die zowat elke stijl aan kan. Rode oortjes gegarandeerd en wie weet goed voor wat extra inspiratie in deze barre tijden.
Voilà:
1. Karl Marlantes – Matterhorn (2010)
2. Dave Zeltserman – Pariah (2009)
3. Newton Thornburg – Cutter & Bone (1976)
4. Richard Yates – Revolutionary Road (1961)
5. Lionel Shriver – We Need To Talk About Kevin (2003)
6. George Pelecanos – Shoedog (1994)
7. Juli Zeh – Corpus Delicti (2009)
8. Dave Zeltserman – Killer (2010)
9. C.E. Morgan – All The Living (2009)
10. Adam Ross – Mr. Peanut (2010)
11. Dave Zeltserman – Small Crimes (2008)
12. Newton Thornburg – To Die In California (1973)
13. Magnus Mills – The Restraint of Beasts (1998)
14. Walter Mosley – Black Betty (1994)
15. George Pelecanos – A Firing Offense (1992)
16. Walter Mosley – Little Scarlet (2004)
17. Bruce Robinson – The Peculiar Memories Of Thomas Penman (1998)
18. Oran Canfield – Freefall (2009)
19. Saul Bellow – Seize The Day (1956)
20. Mark Billingham – Death Message (2007)
#1 is een Vietnamroman, een beest van een boek, een monotoon monster. De schrijver van #2, #8 en #11 is in recordtijd een van m’n helden geworden, een man die ze schijnbaar moeiteloos uit de mouw schudt. #3 werd me, net als #1, aangeraden. Ik dank de brave mensen. #5 is niet zomaar een familiedrama, maar pure horror. Een goeie Pelecanos eist sowieso een plaats op in elk lijstje. Idem voor Walter Mosley. #7 is het politiek-correcte boek van dit jaar. #9 het grote mysterie. #10 is de frisse nieuwkomer. En meer heb ik daar eigenlijk niet over te vertellen. Tot volgend jaar.
Geplaatst in Boeken, Lijstjes | Getagd 2011, a.s. king, an abundance of katherines, best books of 2011, beste van 2011, cutter & bone, dave zeltserman, everybody sees the ants, george pelecanos, going bovine, gregory galloway, jeudgliteratuur, jeugdromans, john green, karl marlantes, libba bray, lionel shriver, matterhorn, newton thornburg, pariah, please ignore vera dietz, porno, revolutionary road, richard yates, romans, shoedog, walter mosley, we need to talk about kevin, YAL | 2 Comments »
Recente reacties
Links
Tags
Archief
- oktober 2014
- maart 2013
- december 2012
- juli 2012
- juni 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- april 2011
- maart 2011
- januari 2011
- december 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
- juli 2010
- juni 2010
- mei 2010
- april 2010
- maart 2010
- februari 2010
- januari 2010
- december 2009
- november 2009
- oktober 2009
- september 2009
- augustus 2009
- juli 2009
- juni 2009
- mei 2009
- april 2009
- maart 2009
- februari 2009
- januari 2009
- december 2008
- november 2008
- oktober 2008
- september 2008
- augustus 2008
- juli 2008
- juni 2008
- mei 2008
- april 2008
- maart 2008
- februari 2008
- januari 2008
- december 2007
- november 2007
- oktober 2007
- september 2007
- augustus 2007
- mei 2007
- april 2007
- februari 2007
- januari 2007
- december 2006
- november 2006
- oktober 2006
- september 2006
- augustus 2006
-
Boleuzia 