De voorbije twee maanden wat minder gelezen, al werd dat gelukkig wel gecompenseerd door een paar heel fijne leeservaringen.
- Patrick Ness – The Ask And The Answer. Tweede deel van de Chaos Walking-trilogie, waarvan het derde deel gepland staat voor 2010. Samengevat: vermoedelijk het beste jeugdboek dat ik las sinds, uhm, m’n jeugd. Inhoudelijk zit het anders, maar je zou het kunnen vergelijken met The Lord Of The Rings: het eerste deel is lichter van toon, kleurrijk, haast een avonturenboek. Het tweede deel is een pak donkerder, gewelddadiger en wat taaier. Maar het is een bescheiden triomf geworden: een onheilszwanger en goed geschreven oorlogsboek met sci-fi- en fantasy-elementen, en onderliggende thema’s als genocide, collectieve schuld, individuele verantwoordelijkheid, racisme, etc. (****1/2)
- Ian McEwan – Amsterdam. De gruwel van McEwan wordt gedomesticeerd, nog wat verfijnd, verburgerlijkt en het gevolg is dat z’n boeken toch wat van hun charme verliezen. Nog op het programma: ’s mans meest bejubelde werken Atonement, Saturday en On Chesil Beach. Benieuwd wat dat brengt. (***1/2)
- Anthony Bourdain – Kitchen Confidential: Adventures in The Culinary Underbelly. Een beetje een Jamie Oliver from hell, deze Bourdain. De man staat achter het fornuis is een gerenommeerd New Yorks restaurant en doet uit de doeken hoe het eraan toe gaat in die betere restaurants. Wat volgt is een brok opschepperij van een paar honderd pagina’s, over slavenlabeur, drugsgebruik in e keuken, geweld en andere toestanden die de onwetende restaurantbezoeker zelden of nooit te zien krijgt. Bij momenten héél erg grappig, zeker als je het zootje in je achterhoofd verplaatst naar een Vlaemsche locatie, maar het blijft uiteindelijk ook bij een repetitieve opsomming van sterke verhalen. (***)
- George P. Pelecanos – The Night Gardener en The Turnaround. De eerste is een prima mystery thriller, de tweede is een uitstekende toevoeging aan zijn meer sociaal-realistische werken. (***1/2 en ****)
- A.F.Th. van der Heijden – Doodverf. Elders uitvoerig genoeg besproken. (****)
- Mark Oliver Everett – Things The Grandchildren Should Know. Een van de meest leesbare boeken van een muzikant ooit? Misschien wel, want Everett (E) slaagt erin om de bullshit tot het absolute minimum te beperken. TTGSK bevat de memoires van een man die op z’n veertigste al genoeg heeft meegemaakt voor drie mensenlevens. De toon van het boek is het bijzonderst, een opmerkelijk evenwicht van berusting, ernst en humor. Wordt een groot deel van het boek gespendeerd aan het verziekte gezinsleven van de Everetts, de dood van zijn ouders, de zelfmoord van zijn moeder en de ellende van anderen in zijn omgeving (Everett is echt een shit magnet), dan biedt het ook het verhaal van Eels. Je hoeft echter geen fan te zijn om het te kunnen waarderen. (****)
- Phil Freeman – Sound Levels: Profiles In American Music, 2002-2009. Bundel interviews die Freeman de voorbije jaren schreef voor allerhande publicaties. In deze bundel bespreekt Freeman, een muziekjournalist die zowel over free jazz als extreme metal schrijft, vooral de driehoeksverhouding tussen de artiest, diens rol op het podium en het publiek. Het levert interessante conversaties op met figuren als Tom Waits, Ornette Coleman, Eugene Robinson (Oxbow), Mike Patton, David Thomas (Pere Ubu), de jongens van SunnO))) en een resem andere bekende en minder bekende figuren. Verkrijgbaar als boek of download (voor 3,5 euro) via Lulu. (***1/2)
- Richard Price – Lush Life. Schrijver van Clockers, Freedomland, Samaritan én schrijver voor The Wire. Beetje vergelijkbaar met Pelecanos, maar dan serieuzer, nog meer op de route van het realisme en soms met een Dickensiaanse opzet. Een verhaal over grootstadsmisdaad, maar ook de manier waarop het levens verandert en verhouding bepaalt tussen klassen en rassen. Indrukwekkend (****).
- Paul Auster – Invisible. Of eigenlijk Onzichtbaar, de Nederlandstalige versie. De beste Auster in lange tijd, met typische experimenten én een verhaal dat boeit. (****)
- James Ellroy – Blood’s A Rover. Derde en laatse deel van de Underworld USA-trilogie. Lijkt de stilistische waanzin van de twee vorige delen niet verder te zetten: het boek is iets minder taai en complex dan voorganger The Cold 6000, waardoor het eerder aansluit bij American Tabloid. Het verhaal wordt verdergezet vanaf 1968 en loopt tot 1972. Opnieuw volgt Ellroy drie protagonisten, allemaal op de een of andere manier betrokken bij wat er achter de politieke en criminele schermen gebeurt. FBI, maffia, J. Edgar Hoover, Howard Hughes, communisten, zwarte miltanten, allemaal zitten ze met hun motieven verstrengeld in aanvankelijk onontwarbare verhaallijnen die gaandeweg duidelijker worden. Elementen uit de hardboiled-traditie worden gekoppeld aan een politieke thriller vol paranoia, msileidende façades en geweld. Opnieuw niks voor gevoelige zieltjes (en blijf ervan af als je totaal geen voeling hebt met de politieke geschiedenis van de VS), maar die typische schwung, dat ritmische vertellen, die taalwoede, blijft intact. Een boek dat de noties van de traditionele roman op z’n kop zet en uitpakt met een zeldzame combinatie van ambitie en lef. De voorbije jaren kwam je redelijk wat pastiches tegen van ’s mans ultra-herkenbare stijl, al kan je niet anders dan vermoeden dat het gaat om een verdedigingsmechanisme. Het is immers weinigen gegeven (Selby? Miller?) om keer op keer zo verwoestend uit te halen en of je nu houdt van die stijl of niet, het is als getuige zijn van een razende natuurkracht. Blood’s A Rover is een beklemmend, verwarrend en overdonderend meesterwerk. Het is inderdaad maar misdaadliteratuur. Het schrijft ook 95% van de Vlaamse schrijversgilde op een navelstaarderig hoopje. (*****)
- Eugene S. Robinson – A Long Slow Screw. Beantwoordt aan wat ik ervan verwachtte. Een bevlogen misdaadroman in de hardboiled-traditie. Al is overcooked misschien beter, want Robinsons geweld gaat net iets verder dan dat van zijn voorgangers. Begint wat krampachtig en komt moeilijk op gang, al is de tweede helft een overtuigende rit. (***1/2)
- Nu bezig: David Simon – Homicide: A Year On The Killing Streets. Om de Wire-ervaring nog eens mee te maken.
NP: Digital Primitives – Hum, Crackle & Pop
Opnieuw: de beste boeken die ik dit jaar las. Ik las slechts een handvol boeken dat ook dit jaar uitgebracht werd. Het toeval wil dat ik op dit ogenblik exact 100 boeken heb gelezen sinds 1 januari. Dat is waarschijnlijk het hoogste cijfer van de laatste vijf jaar, maar het ligt nog steeds aanzienlijk lager dan 10-15 jaar geleden, toen ik dagen van 36 uur leek te hebben. 20 van de 100 zijn misdaadromans (2 stuks belandden in de Top 20), 13 hebben iets met muziek te maken, 10 boeken werden geschreven door Nederlandstalige auteurs, 7 zijn jeugdboeken, 1 is een kleuterboek. 3 boeken las ik voor een tweede of derde keer.
Boleuzia 