Spielberg, Steven

Naar aanleiding van de Spielberg Special op Digg* ook eens werk gemaakt van een eigen lijstje:

1. Schindler’s List (1993)

2. E.T. (1982)

3. Munich (2005)

4. Jaws (1975)

5. Duel (1971)

6. Raiders Of The Lost Ark (1981)

7. Saving Private Ryan (1998)

8. Indiana Jones & The Last Crusade (1989)

9. Minority Report (2002)

10. Jurassic Park (1993)

11. The Sugarland Express (1974)

12. Close Encounters Of The Third Kind (1977)

13. Amistad (1997)

14. War Of The Worlds (2005)

15. Indiana Jones & The Temple Of Doom (1984)

16. A.I. (2001)

17. Catch Me If You Can (2002)

18. Empire Of The Sun (1987)

19. The Color Purple (1985)

20. The Lost World: Jurassic Park (1997)

21. Hook (1991)

22. Always (1989)

23. 1941 (1979)

Al bij al vrij traditioneel, vermoed ik. Niet gezien: The Terminal (2004), Indiana Jones & The Kingdom Of The Crystal Skull (2008). #1-5 zijn volbloed klassiekers. #6 en 7 net niet. #8 en 9 zijn uitstekend entertainment. #10-16 zijn prima filmpjes (al zal #12 voor velen de Top 3 halen). #17-20 vond ik zwak. #21-23 heb ik met moeite kunnen uitkijken. Straf dat Schindler’s List en Jurassic Park (kunnen twee films meer van elkaar verschillen?) in hetzelfde jaar verschenen. Net als Munich en War Of The Worlds.

NP: Hüsker Dü – Zen Arcade

Read Full Post »

Filmmaand juni (2)

• The History Boys **** – Uit 2006, van regisseur Nicholas Hytner. Gebaseerd op een populair toneelstuk en ook verfilmd met de oorspronkelijke theatercast. Het is een erg statische film en bevat dubbel zo veel dialogen als de gemiddelde prent, maar die dialogen zijn zo intelligent en grappig dat je er op geen enkel ogenblik last van ondervindt. Integendeel. In een landelijke school wordt een groepje jongens klaargestoomd voor het eindexamen geschiedenis dat hen een ticket richting Oxbridge kan bezorgen. Het zijn stuk voor stuk briljante jongeren, de ene al kleurrijker dan de andere, maar zoals de directeur opmerkt ontbreekt het hen aan verfijning om het te maken in de meest prestigieuze academische kringen. Het leerkrachtencorps wordt aangevuld met een nieuw aanwinst die de jongeren het vuur aan de schenen legt met de ene provocerende discussie na de andere, wat zorgt voor spetterende confrontaties en zeer bevlogen scènes. Het bijzondere is dat de film volledig gespeend blijft van valse sentimentaliteit (die het vaag verwante Dead Poets Society toch voor een stuk onderuit haalde) en dat alle personages, van de populaire playboy, tot de onzekere homoseksueel en de excentrieke leerkrachten, een geloofwaardigheid aan de dag leggen. Stilistisch valt er weinig te beleven met deze brok high school drama, maar dat argument wordt moeiteloos van tafel geveegd door de briljante naturel van de acteurs en de verbale oorlogen die ze uitvechten.

• Notes On A Scandal ***1/2 – Van Richard Eyre, uit 2006. Opnieuw verrry British en met indrukwekkend acteerwerk. Judi Dench is een alleenstaande leerkracht, een harde tante met een reputatie die stilaan de pensioengerechtigde leeftijd nadert. Ze leidt een voor de buitenwereld onopgemerkt bestaan dat plots een adrenaline-injectie krijgt door de komst van kunstlerares Cate Blanchett. Dench krijgt al snel (onuitgesproken lesbische) gevoelens voor de nieuwe leerkracht, die ze uitvoerig uit de doeken doet in haar geheime dagboeken. Alles kabbelt rustig verder, tot Dench ontdekt dat Blanchett er een relatie op nahoudt met een 15-jarige leerling. In plaats van dit openbaar te maken besluit Dench de relatie met haar vertrouwelinge volledig uit te buiten. Het spel loopt echter uit de hand als ze ontdekt dat Blanchett de relatie niet heeft stopgezet. De manier waarop de veterane van de Britse film gestalte geeft aan een eenzame obsédée is erg fascinerend. Vanaf het begin weet ze een subtiel evenwicht te vinden tussen koele afstandelijkheid en creepy bemoeizucht, die er voor zorgt dat ze zich meer en meer gaat moeien met het leven van haar geïdealiseerde gezellin. Een ramp is echter onvermijdelijk en het is dan dat de film escaleert in een hysterisch schreeuwdrama dat voor de betrokkenen bijzonder pijnlijk is. De genuanceerde vertolkingen van beide actrices nemen dan een wending, die niet altijd even geloofwaardig aanvoelt, al blijven de carnavaltoestanden van Fatal Attraction uit. Een kleine triomf voor Dench dus, en een kleine film die best de moeite is.

• Once Upon A Time In The West ***** – Van Sergio Leone, uit 1968. Wat valt er nog te zeggen over deze klassieke western, een hoogtepunt uit de filmgeschiedenis waarmee Leone het genre volledig binnenstebuiten keerde? De film verloop tergend traag, bevat lange scènes zonder een woord tekst en pakt uit met waanzinnige shots, gaande van panoramische pracht tot extreme close-ups (ogen, lippen, handen, botten). Episch, bruut, spannend, exotisch, koortsig en mysterieus, en tot nog grotere hoogtes getild door de onvergetelijke soundtrack van Ennio Morricone. Wie kent het onheilspellende harmonicariedeltje of de metalige gitaaruithalen van het centrale thema niet? Zelden gingen beeld en muziek zo intens samen en nooit tevoren kreeg een film een soundtrack die zo sterk bijdroeg tot sfeer en effecten, de beelden voorzag van wrede en knipogende commentaren. Intussen is dit een typisch overblijfsel van de woelige 60s (wie durft nu nog zo’n film maken?), maar tegelijkertijd ook een van de unieke statements uit de filmgeschiedenis. En de woorden die gewijd kunnen worden aan dat achteloos afzakkende bloesje van Claudia Cardinale! Miljaar! 

• E.T. ***** – Van Steven Spielberg, uit 1982. Mainstream cinema op z’n best en een sentimentele, nostalgische en opwindende ode aan de jeugd, de fantasie, het onbekende en de film. De ene klassieke scène na de andere en een volbloed stuk entertainment. Kijk, ik ben niet altijd een elitaire droplul die de (*****) enkel toekent aan metaforisch belaste helletochten met artistieke pretentie en hoogdravende blabla.

Read Full Post »