… een maand verlof. Een maand rust. Slapen. Lezen. Rondlummelen. Zetelliggen. Wandelen. Nu: niks gedaan krijgen en tegelijkertijd verzuipen in vanalles. Zoiets. Mijn borstkas is te klein voor mijn hart aan het worden.
NP: Neurosis – “Origin” (op repeat)
Vaderschapsverlof is niet genoeg hé, ik weet het. Nu toch maar 5 maanden 1/5 ouderschapsverlof genomen om rond te lummelen, zetelliggen, wandelen met de buggy (met een stoere baard, je moet de bomma’s onderweg maar eens zien staren) en binnenkort een terrasje. Ook een dag minder opvang betalen natuurlijk.
Toch maar niet te hard wensen, ik deed dat een aantal maanden geleden ook.
Ik heb het nu, mijn verlof 🙂
(maar ik begin er stilaan van te genieten…)
Los daarvan begrijp ik je verzuchting volkomen.
Mmm… twee smileys in één reactie, dat was niet mijn bedoeling, ik heb het zo al niet met smileys. Die knipoog, hoe die daar komt is me een raadsel, dat moest een “sluit het haakje” zijn….
Is dat niet iets wat iedereen wil?
Voor mij mag dat zelfs langer duren.
Tuurlijk, al begint het hier meer en meer een noodzaak te worden