Ik vraag me soms af (en ik zal vast niet de enige zijn) waarom ik naar die slappe pulpfilms blijf kijken, terwijl drievierde ervan tegenvalt (of amper de middelmaat overstijgt). Enkel arthouse films, dat krijg ik in dit huis niet verkocht. Maar ik zou zelf ook snel snakken naar licht verteerbare kost na het consumeren van al die zwaar op de maag liggende contemplaties. Net als een vunzige rock-‘n-rollplaat, zo ook kan goeie pulp op het kleine scherm bijzonder vermakelijke bullshit zijn. Nu en dan is dat gewoon nodig.
Dat was echter niet het geval met de twee prenten van ’t voorbije weekend. Vertige (in het buitenland beter bekend als High Lane) van regisseur Abel Ferry begint nochtans vrij veelbelovend. Het is meteen erg duidelijk dat weinig originaliteit verwacht moet worden en de acteurs lopen er wat statisch bij, maar het stoort niet. Twee koppels en een jaloerse ex-vriend trekken naar de Balkan om daar een dagje te gaan klimmen. Tegen beter weten in (het parcours is afgesloten) gaan ze door met hun uitstap en het duurt natuurlijk niet lang voor het boeltje uit de hand loopt. Aanvankelijk levert dat vrij spannende resultaten op – Vertige oog best indrukwekkend en het is moeilijk om niet duizelig te worden bij heel wat scenes, terwijl de acteurs over steile wanden kruipen en een imposante hangbrug over moeten. Heel even het puntje-van-de-stoel-gevoel. En dan is er natuurlijk Fanny Valette, een schoonheid die erbij loopt alsof ze net van een photo shoot voor Penthouse komt. Yeah right.
Om de een of andere reden krijgt de film een scharnierpunt (dat durft al eens gebeuren), het moment waarop alles escaleert, en dan is het hek van de dam en schiet het hele zootje het terrein van de moderne horror op, met in het rond spattend bloed, ijzingwekkend gegil en lugubere ontdekkingen. Het haalt meteen de fijn opgebouwde spanning en visueel overtuigende stijl van de eerste helft onderuit, pakt uit met onzin a la The Hills Have Eyes die iedereen al duizend keer gezien heeft, en ergst van al, plots krijgt het zootje zo’n opgefokt sfeertje, nog eens extra benadrukt door die hyperkinetische cameratechnieken van o.m. 28 Days Later. Pfff. (**)(127)
Chaos is geen film van de neerwaartse spiraal, maar van het bandwerk dat nergens de formule overstijgt. Lang niet slecht genoeg om een derderangs C-film te zijn zoals je die vroeger vaak op Kanaal 2 zag na een uur of elf, maar ook nergens fris, boeiend, verrassend, hilarisch of spannend genoeg om die half katatonische blik van je smoel te vegen. Jason Statham (hij weer) is zo’n beetje de moderne Bruce Willis (al moet hij z’n eerste rol in een klassieker nog krijgen, denk ik), en krijgt weerwerk van de ondermaats acterende Ryan “duizend emoties – één expressie” Philippe en Wesley Snipes. Het heeft iets van Rogue Assassin, dat andere Statham-vehikel, en dan vermengd met zowat elke recente heist movie. Pfff. (**)(128)
Plaats een reactie