Ik krijg van enkele bezorgde, goedbedoelende vrouwen soms het zachte verwijt naar m’n hoofd geslingerd dat ik me niet kleed naar m’n leeftijd. Ze zijn die donkere t-shirts, jeansbroeken en sweaters beu, denk ik. Ze houden waarschijnlijk van vintage-retro hemden, Camper-schoenen, fleurige broeken en rolkraagtruien. Van Editors, Exki en mojito’s. Rommel die een beetje klasse, goede smaak en zelfzekerheid uitstraalt. Ik ben een dertiger met een aantal verantwoordelijkheden (noem er eentje en het zit er dik in dat ik CHECK! kan brullen) en daar hoort blijkbaar een specifieke dress code bij. Geen idee wat dat precies allemaal inhoudt, maar wat ik me daarbij durf voor te stellen heeft vaak te maken met lelijke ruitjeshemden waar een softwarepakket bij hoort, lullige polootjes, van die vreemde lichtbeige broeken met een strijkplooi in, mocassins, flashy schoudertas en (zonne-)bril, van die maritieme pullekes in ’t blauw/wit en Satans hoogsteigen uniform: de driekwartbroek + sandalen. Het is dan ook met enige fierheid dat ik kan melden enige toegeving te hebben gedaan. Geen sloganesk gezever deze keer, maar back to basics met een stijlvol logo, een kwaliteitsmerk. Ha! Laat mij maar achttien zijn… a baby’s brain and an old man’s heart.
NP: Graham Parker – Squeezing Out Sparks
Boleuzia 